Elk Cannes Festival heeft zijn geruchten over flauwvallen in de filmzalen. Dit jaar is The Substance van Coralie Fargeat het onderwerp van veel roddels vanwege het geweld dat op het scherm te zien is. Niet verwonderlijk voor deze Franse regisseur, wiens eerste film Revenge een radicale en bloederige verkrachting en wraak was.
Elisabeth Sparkle(Demi Moore), een voormalige filmster, is nu de presentatrice van een aerobics show. Haar producer Harvey(Dennis Quaid) vertelt haar dat ze haar"uiterste verkoopdatum" heeft bereikt - er is niets sprankelends meer aan haar - en dat ze moet worden vervangen door een jongere presentatrice (wat betekent dat ze aantrekkelijker is voor het doelpubliek en de investeerders). Terug in haar minimalistische flat, met uitzicht op Los Angeles, bestelt ze The Substance, een mysterieus en innovatief product gebaseerd op celdeling, om een nieuwe versie van zichzelf te genereren - jonger, mooier, perfecter, natuurlijk.
Demi Moore baart deze beste versie van zichzelf vanaf haar rug in een bijzonder grove scène. En zo werd Sue geboren(Margaret Qualley, de dochter van Andie MacDowell, te zien in Yórgos Lánthimos' Poor Creatures, Kinds of Kindness en Ethan Coens Drive-Away Dolls). Deze alter-ego met een dromerig figuur werd al snel ingehuurd om haar te vervangen in de show en de show van een Jane Fonda-stijl aerobics-sequentie naar de Call on me-video te brengen. Maar er was één instructie die tot op de letter moest worden opgevolgd om het protocol soepel te laten verlopen: de verplichting om elke 7 dagen te wisselen, één week voor Elisabeth, één week voor Sue. Het is al snel duidelijk dat de dingen niet volgens plan verlopen.
Terwijl Coralie Fargeat Demi Moore een fabelachtige terugkeer in de schijnwerpers biedt (en ze doet geen half werk, zoals volledig naakt durven gaan), heeft de Franse regisseur ook het gezonde verstand om een beroep te doen op een compleet andere actrice om Moore als jonge vrouw neer te zetten, zodat er geen speciale verjongingseffecten nodig zijn die wel eens verpest hadden kunnen worden. Vooral als je te maken hebt met body horror, een filmgenre dat zich richt op de transformatie van het lichaam, gaat er niets boven het gebruik van plastic speciale effecten, hoe onsmakelijk ze ook mogen zijn - pus, bloed en andere lichaamsvloeistoffen zijn legio.
The Substance isvrouwelijk en feministisch en is een genrebonanza die kritiek levert op het sterrensysteem en de obsessie van blanke cis-mannen met de jeugd, die jaar in jaar uit wordt weerspiegeld in vrouwen boven de 50 - de rol van Dennis Quaid is bijzonder walgelijk en schandalig. Om het verstrijken van de tijd en de roem aan te geven, is er een lange opname van de ster van Elisabeth Sparkle op Hollywood Boulevard die de jaren en de beledigingen van voorbijgangers doorstaat.
Coralie Fargeat gebruikt verzadigde kleuren, ultra-esthetische shots, echte aandacht voor detail in het decorontwerp, een aantal gedurfde shots, vooral meeslepende macroshots, en nauwgezette montage om alle referenties te plaatsen die haar cinema vormen(Carrie, Elephant Man, Shining wanneer Demi Moore's lichaam begint te rotten), maar de film draait al snel in cirkels rond.
Met een zwak punt van een uur in het midden - de film duurt tenslotte 2 uur en 20 minuten! The Substance zou er baat bij hebben gehad om scherper op de zaken in te gaan en verder te gaan dan zijn (zeer goede) aanvankelijke idee, om zijn actrices een minder naff exit te bieden (ook al is het hemoglobine slurpende einde zeker toepasselijk) en een die meer gericht is opvrouwelijkeempowerment.
Cannes Festival 2024: Al het laatste nieuws en informatie over de 77e editie
Het Filmfestival van Cannes keert terug naar de Croisette voor de 77e editie van 14 tot 25 mei 2024. Klik hier voor al het laatste nieuws en informatie! [Lees verder]
Cannes Festival 2024: Al het laatste nieuws en informatie over de 77e editie
