Μετά το Past Lives, η Celine Song επιστρέφει με το Materialists, μια αμερικανική ρομαντική κωμωδία με τους Dakota Johnson, Pedro Pascal και Chris Evans. Η ταινία θα βγει στις αίθουσες στις 2 Ιουλίου 2025 και θα είναι διαθέσιμη σε VOD από τις 30 Οκτωβρίου 2025. Το Materialists εξερευνά την ένταση μεταξύ υλικής άνεσης και αληθινής αγάπης σε ένα εκλεπτυσμένο και απογοητευμένο Νέα Υόρκη.
Σε σκηνοθεσία της Celine Song, η ταινία ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα που διχάζεται μεταξύ μιας άνετης ζωής με έναν πλούσιο άντρα και του ασταθούς πάθους ενός πρώην εραστή χωρίς λεφτά. Μια σύγχρονη παραλλαγή της αναζήτησης της ερωτικής ευτυχίας στην εποχή του συναισθηματικού καπιταλισμού.
Δείτε τις πρώτες εικόνες στο επίσημο τρέιλερ:
Σε αυτή τη σύγχρονη ρομαντική κωμωδία, η Lucy Mason (Dakota Johnson), μια matchmaker από τη Νέα Υόρκη, είναι ειδική στις ερωτικές ιστορίες των άλλων, αλλά αποτυγχάνει να διαχειριστεί τη δική της. Η καθημερινότητά της ταλαντεύεται μεταξύ του Harry Castillo (Pedro Pascal), ενός πλούσιου και γοητευτικού χρηματοδότη, και του John Finch (Chris Evans), ενός πρώην συντρόφου που είναι πιο ειλικρινής αλλά και ασταθής. Αυτό το ερωτικό τρίγωνο αντικατοπτρίζει την εσωτερική σύγκρουση μιας γενιάς μεταξύ ρομαντικού ιδανικού και υλικής ασφάλειας.
Materialists
Ταινία | 2025 | 1 ώρα 50 λεπτά
Κυκλοφορία σε VOD στις 30 Οκτωβρίου 2025
Κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 2 Ιουλίου 2025
Αρχικός τίτλος: Materialists
Εθνικότητα: Ηνωμένες Πολιτείες
Σύνοψη: Μια γυναίκα ξεκινά μια σχέση με έναν πλούσιο άντρα, αλλά εξακολουθεί να έχει αισθήματα για έναν φτωχό ηθοποιό-σερβιτόρο.
Σε σκηνοθεσία και σενάριο της Celine Song, το Materialists (2025) ακολουθεί την παράδοση της σύγχρονης ρομαντικής κωμωδίας, αλλά με μια πιο ενήλικη, κριτική και τυπικά κομψή φιλοδοξία. Με τους Dakota Johnson, Pedro Pascal και Chris Evans, η ταινία εξερευνά τους μηχανισμούς των συναισθημάτων στην εποχή του συναισθηματικού καπιταλισμού και αμφισβητεί με ειρωνεία τον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύεται ο έρωτας στις προνομιούχες σφαίρες της Νέας Υόρκης. Μια υπόσχεση τόσο δελεαστική όσο και επικίνδυνη, που τηρείται στη σκηνοθεσία, αλλά εμποδίζεται από μια ορισμένη συναισθηματική ψυχρότητα.
Η ιστορία ακολουθεί τη Lucy Mason (Dakota Johnson), μια λαμπρή και απόμακρη matchmaker από τη Νέα Υόρκη, που φαίνεται να καταλαβαίνει καλύτερα τον έρωτα στη ζωή των άλλων παρά στη δική της. Στο επίκεντρο αυτής της εικόνας βρίσκονται ο Harry Castillo (Pedro Pascal), ένας μαγνητικός και εκλεπτυσμένος χρηματοοικονομικός, και ο John Finch (Chris Evans), ο πρώην σύντροφός της, ένας ηθοποιός σε παρακμή, που διακρίνεται για την αφοπλιστική ειλικρίνειά του σε αντίθεση με την πολυτέλεια του αντιπάλου του. Το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργείται εξελίσσεται σε μια γραμμική αφήγηση διανθισμένη με αναδρομές στο παρελθόν, συμβολικές συνόψεις του χωρισμού τους, όπου ο έρωτας καταρρέει μπροστά στην αβεβαιότητα.
Η δυναμική της αφήγησης εναλλάσσεται μεταξύ σκηνών προξενιού με αιχμηρό διάλογο και πιο στοχαστικών στιγμών μοναξιάς. Ο αργός, σχεδόν θεατρικός ρυθμός έχει σκοπό να είναι εσωστρεφής, μακριά από τον νευρικό ρυθμό των κλασικών ρομαντικών ταινιών. Αυτή η τυπική επιλογή τροφοδοτεί την κριτική πρόθεση της ταινίας, η οποία εξετάζει με αιχμηρό τρόπο την αναγωγή των σχέσεων σε χρηματικές αξίες: εισόδημα, κατάσταση, μέγεθος, ιδιοκτησία. Ωστόσο, αυτή η σάτιρα του "συναισθηματικού καπιταλισμού" δυσκολεύεται να αντέξει με την πάροδο του χρόνου, ξεθωριάζοντας μερικές φορές πίσω από μια υπερβολικά σοφή δομή που επανενεργοποιεί τις συμβάσεις του είδους παρά τον εαυτό της.
Μια δευτερεύουσα πλοκή για μια πελάτισσα που έχει δεχτεί επίθεση θα μπορούσε να είχε αγκυροβολήσει την ταινία σε ένα πιο επείγον φεμινιστικό ζήτημα. Δυστυχώς, η αντιμετώπιση του θέματος αυτού από την ταινία είναι πολύ απότομη και εργαλειακή, χωρίς ποτέ να ξεπερνάει την ενδεικτική αφηγηματική λειτουργία. Αυτή η έλλειψη συναισθηματικής αγκύρωσης αντικατοπτρίζεται επίσης στην πορεία των κύριων χαρακτήρων.
Ο κινηματογραφιστήςShabier Kirchner εμπλουτίζει την ιστορία με μια πολύτιμη αισθητική: μια Νέα Υόρκη κινηματογραφημένη σαν πολυτελές σκηνικό, λουσμένη στο χρυσό φως, κατοικημένη από άψογα κοστούμια και λιτούς χώρους. Η μουσική επένδυση του Ντάνιελ Πέμπερτον υπογραμμίζει αυτή την οπτική εκλέπτυνση με νότες που είναι τόσο διακριτικές όσο και δραματικές, αγκαλιάζοντας την εσωτερική ασάφεια της Λούσι χωρίς ποτέ να την καταβάλλει.
ΗΝτακότα Τζόνσον αποδίδει μια τεταμένη, αριστοτεχνική ερμηνεία, όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας της: παγωμένη, απόμακρη, σχεδόν κλινική στον τρόπο που αγαπάει. Η ερμηνεία της είναι πειστική, αλλά συμβάλλει στο πέπλο του αποσιωπημένου συναισθήματος που περιβάλλει την ταινία. Ο Pedro Pascal επιδεικνύει τη συνήθη γοητεία του, αλλά ο χαρακτήρας του παραμένει μια προβολή παρά μια ατομικότητα: μια φαντασίωση δύναμης και ασφάλειας. Όσο για τον Κρις Έβανς, φέρνει μια κάποια ωμή αλήθεια στο ρόλο του Τζον, αλλά δυσκολεύεται να δημιουργήσει μια αξιόπιστη ρομαντική ένταση με τους δύο συντρόφους του. Μόνο η Zoë Winters, σε έναν δευτερεύοντα ρόλο, καταφέρνει να εισάγει κάποια ειλικρινή συγκίνηση κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης σκηνής που δίνει στην ταινία μια απροσδόκητη στιγμή ανθρωπιάς.
Αυτή η έλλειψη χημείας μεταξύ των μελών του ερωτικού τριγώνου αποδυναμώνει τη συναισθηματική αγκύρωση της ιστορίας. Ο θεατής μένει συχνά σε απόσταση, περισσότερο θεατής μιας κοινωνικής επίδειξης παρά μάρτυρας μιας συναισθηματικής αναταραχής. Ακόμα και η βασική αναδρομή, η οποία υποτίθεται ότι συμπυκνώνει πέντε χρόνια σχέσης σε μία μόνο σκηνή, στερείται δραματικότητας. Ο χωρισμός μεταξύ της Λούσι και του Τζον, με κίνητρο τη φτώχεια του παρελθόντος, σκιαγραφείται τόσο στεγνά που χάνει τη συμβολική του δύναμη.
Τελικά, το Materialists θα γοητεύσει ένα κοινό που αγαπά τις έξυπνες και αισθητικές ρομαντικές ιστορίες, ικανό να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές ένα κοινωνικό σχόλιο για τον έρωτα, το φύλο και την κοινωνική τάξη. Όσοι εκτιμούν τις σύγχρονες, στοχαστικές ταινίες, με προσεγμένους διαλόγους και εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα, θα βρουν αυτό που ψάχνουν. Αντίθετα, οι λάτρεις των ακατέργαστων συναισθημάτων, της παθιασμένης έντασης ή των ζεστών ιστοριών ενδέχεται να μείνουν ανικανοποίητοι. Η ταινία σκέφτεται πολύ, μιλάει καλά, αλλά δεν κάνει πάντα τον θεατή να νιώσει αυτό που εκθέτει.
Για να μάθετε περισσότερα, ανακαλύψτε επίσης την επιλογή μας για τις κυκλοφορίες VOD του Οκτωβρίου, τον οδηγό μας για τις κυκλοφορίες σε όλες τις πλατφόρμες και την επιλογή της ημέρας Τι να δείτε σήμερα σε streaming.
