Oniegin Johna Cranko: romantyczny balet do odkrycia w Opéra Garnier

Oniegin, wystawiony po raz pierwszy w 1965 roku przez choreografa Johna Cranko, jest baletową transpozycją wierszowanej powieściAleksandra Puszkina, jednego z najważniejszych dzieł XIX-wiecznej literatury rosyjskiej. Zamiast kłaść nacisk na krytykę społeczną, Cranko decyduje się wydobyć jej dramatyczną i sentymentalną esencję, przedstawiając pięć postaci, których losy są ze sobą powiązane. Ten neoklasyczny balet z muzyką Czajkowskiego zachwyca płynnością tekstu i psychologiczną głębią postaci.

Balet śledzi losy Tatiany, marzycielskiej, romantycznej młodej kobiety, która zakochuje się w Onieginie, rozczarowanym dandysie. Oniegin chłodno ją odrzuca, po czym zbyt późno uświadamia sobie, że prawdziwa miłość wymknęła mu się z rąk. W międzyczasie tragiczny pojedynek stawia jego przyjaciela Leńskiego przeciwko niemu, jeszcze bardziej pogłębiając jego izolację i żal.

Oniegin spodoba się przede wszystkim miłośnikom baletów narracyjnych i dramatów romantycznych. Poprzez wymagającą, ekspresyjną choreografię, Cranko ukazuje udręki ludzkiej duszy, pomiędzy utraconymi złudzeniami i rozczarowaniami w miłości. Fani neoklasycznego repertuaru odnajdą tu echa innych wielkich baletów narracyjnych, takich jak Manon Kennetha MacMillana czy Dama kameliowa Johna Neumeiera.

Balet ten jest szczególnie polecany tym, którzy cenią sobie dzieła, w których taniec wykracza poza słowo mówione, dostarczając surowych, szczerych emocji. Z drugiej strony widzowie poszukujący współczesnej reinterpretacji lub unowocześnionej inscenizacji mogą uznać tę wersję za zbyt wierną klasycznej tradycji.

• Przeczytaj także
• Nadchodzący tydzień 24-30 marca 2025 r. w Paryżu: co się dzieje i co jest bezpłatne?

Oniegin, dodany do repertuaruOpery Paryskiej w 2009 roku, stał się niecierpliwie wyczekiwanym miejscem spotkań miłośników baletu. Dzięki wyrafinowanej scenografii, od wiejskiego domu sióstr Larina po przepych sali balowej księcia Gremina, dzieło to urzeka zarówno wizualnym pięknem, jak i dramatyczną intensywnością. Rzadka okazja do (ponownego) odkrycia baletu o rzadkiej wrażliwości, osadzonego w ponadczasowej muzyce Czajkowskiego.

Ten artykuł opiera się na informacjach dostępnych w Internecie; nie widzieliśmy jeszcze wspomnianego serialu ani gry.