Wystawa "André Steiner. Ciało między pożądaniem a przezwyciężeniem" w Musée d'art et d'histoire du Judaïsme.

André Steiner zajął się fotografią z pasji do swojej przyszłej żony i sportu, który kochał, i wyraził swój talent, fotografując nagie ciała w ruchu w Paryżu w okresie międzywojennym.

Urodzony na Węgrzech w 1901 roku, był jednym z pierwszych użytkowników aparatu Leica w 1924 roku, który otrzymał w ramach szkolenia naukowego na prestiżowym Technische Universität w Wiedniu. Stworzył serię aktów Léi Sasson, znanej jako Lily, swojej przyszłej żony. W 1928 roku wyjechał z Wiednia do Paryża z powodu wzrostu antysemityzmu w Austrii.

Porzuciwszy pracę inżyniera dźwięku, André Steiner postanowił całkowicie poświęcić się fotografii, odkrywając w pełni jej możliwości. Otworzył studio i intensywnie współpracował z prasą. Jego nowoczesne eksperymenty z medium uczyniły go jednym z orędowników germańskiej estetyki "New Vision", którą pomógł rozpowszechnić we Francji.

Mistrz dziesięcioboju na Światowych Igrzyskach Uniwersyteckich w 1928 roku i trener pływania w Wiedniu w żydowskim klubie sportowym Hakoah ("Siła" w języku hebrajskim), André Steiner poświęcił się w Paryżu fotografii sportowej, która wciąż była mało zbadana. Stał się specjalistą od ciała w ruchu i aktu. Jako zwolennik ideałów komunistycznych - w 1919 roku brał udział w krótkotrwałej Republice Rad na Węgrzech - postrzegał fotografowane ciało zarówno jako indywidualny, jak i społeczny manifest. W latach 30. ta moralna koncepcja ciała była podzielana przez VU, dla którego André Steiner robił zdjęcia sportu i tańca, pomagając ukształtować charakterystyczny styl magazynu.

W 1939 roku fotograf zaciągnął się do francuskich sił powietrznych. Zdemobilizowany w 1940 r., zagrożony jako Żyd i obcokrajowiec, opuścił Paryż i udał się na południe Francji, a następnie dołączył do ruchu oporu. Po wojnie André Steiner otrzymał francuskie obywatelstwo. Po powrocie do Paryża specjalizował się w fotografii technicznej i naukowej. Zmarł w Paryżu w 1978 r.

Prezentowana w ramach Olimpiady Kulturalnej wystawa jest możliwa dzięki wyjątkowym pożyczkom z muzeum Nicéphore Niépce w Chalon-sur-Saône i Musée national d'art moderne - centre Pompidou.