Bac Nord'dan bir yıl sonra, Cédric Jimenez yeni bir haber uyarlamasıyla ve aslında yeni bir patlayıcı gerilimle geri döndü: Cannes 2022 Festivali'nde yarışma dışı olarak sunulan Novembre . Cédric Jimenez filmde, 13 Kasım 2015'te Paris'te meydana gelen saldırıları takip eden beş günü ve Fransa'nın terörle mücadele birimi ile polis güçlerinin bu barbarca eylemlerin faillerini çılgınca arayışını anlatıyor. Film 7 Nisan Cuma günü saat 9.10'da Canal+ kanalında yayınlanacak.
Gilles Lellouche'a benzeyen Jean Dujardin -son birleşmeleri her zamankinden daha yakın görünüyor- terörle mücadele birimi başkanının (Sandrine Kiberlain) sağ kolunu canlandırıyor ve olayların ışığında kaçınılmaz olarak gergin. Filmin ilk sahnesinden itibaren -sonunda Marsilya'daki bir binanın katlarında geçen ünlü Bac Nord sahnesinin Yunanistan'a taşınmış bir tekrarı olansaf aksiyon- film, Jimenez'in yeni niş alanı olan Amerikangişe filmleri tarzında, boğuk bir bas ve sürekli, çılgın bir müzikle desteklenen Novembre'nin 1 saat 30 dakikası boyunca peşini bırakmayacağı çılgın bir tempoya bürünüyor. Çok basit: Dujardin'in ağzından bağırılmadan ya da hakarete uğramadan tek bir cümle bile çıkmıyor.
Karşısında kadife eldivenli, demir yumruklu bir Sandrine Kiberlain var, her ne kadar ipin ucunu kaçırmış olsa da; Anaïs Demoustier ise artık hiçbir prosedüre saygı duymayacak kadar canının istediğini yapıyor - emin olun, kurallara uygun olarak gerçekleştirilen bazı polis eylemleri de biraz boş geliyor. Geriye, Hasna Aït Boulahcen'e yakın olan, kuzeni Abdelhamid Abaaoud'un Saint-Denis'te bulunmasına yardımcı olan ve bu işbirliği sonucunda hayatı mahvolan genç tanık rolünü üstlenen Lyna Khoudri'nin hem doğruluğu hem de kırılganlığıyla dokunaklı performansı kalıyor; Fransız devleti, o dönemde hala pişmanlık duyanlara tanınan korumalı tanık statüsünü başlangıçta reddetmişti.
Gerilim kesinlikle orada. Gergin ve dinamik kurgusuyla Novembre, sizi koltuğunuzun ucunda tutan etkili bir eğlence. Ancak Jimenez, 13 Kasım saldırılarının hem SDAT duvarlarının içinde hem de dışında kalan önemli bir kısmını atlıyor: o gece hepimizin omurgasından geçen duyguyu ve hala devam eden travmayı.
Polisin çalışmaları elbette takdire şayan ve Jimenez'in saldırıların hiçbirini göstermeme - ve dolayısıyla kaba bir sansasyonelliğe düşmeme - ve sadece gerçeklerden, toplantılardan, hiç susmayan telefonlardan, eylemlerden ve verilen emirlerden bahsetme tercihi de diğerleri gibi bir seçim. Ancak bu önyargılı muamele biraz rahatsız edici, çünkü şu ya da bu şekilde etkilenen milyonlarca Fransız tarafından hissedilen ve çok gerçek olan şoktan çok uzak. Aynı şey Jimenez'in karakterleri için de geçerli; isimleri ve bedenleri bir üniformaya, bir işleve ya da bir bilgisayar ekranının önündeki bir yere indirgenmiş, Fransa'yı korumak için her şeyi yapan ve veren bu kadın ve erkekler hakkında daha fazla bilgi vermek için hiçbir çaba ya da istek gösterilmemiş.
Hastane yataklarında yapılan kısa ama dokunaklı röportajlar dışında kurbanlar ve hayatta kalanlar da düşünülmemiş. Jimenez, Stade de France, Bataclan ve Paris teraslarındaki saldırıları takip eden günlerde polisin yaptığı aramalara odaklanıyor; terörle mücadele faaliyetlerinin mikrokozmosu; Filmde kullanılan gerçek fotoğraflar - Abdelhamid Abaaoud ve oyuncular tarafından canlandırılmayan diğer teröristlerin fotoğrafları - Novembre 'yi, duygular da dahil olmak üzere bu dramatik gecenin tüm yönlerine saygı duyulmasını gerektiren bir gerçekliğe bağlıyor.
Böylesine büyük ve hala çok taze bir ulusal trajedinin bir buçuk saat uzunluğunda, sert bir aksiyon filminde özetlenebileceğini düşünmek, sonuçta 13 Novembre: Fluctuat Nec Mergitur belgeselini tekrar izlememizi ve o gecenin tüm kahramanlarının, hem kurbanların hem de kahramanların derinliğini ve kırılganlığını kendimize hatırlatmamızı sağlıyor.
