Ένα χρόνο μετά το Bac Nord, ο Cédric Jimenez επιστρέφει με μια νέα διασκευή μιας ειδησεογραφικής ιστορίας, και μάλιστα με ένα νέο εκρηκτικό θρίλερ: Novembre, που παρουσιάστηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Καννών 2022. Σε αυτό, ο Cédric Jimenez αφηγείται τις πέντε ημέρες που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι και το ξέφρενο κυνήγι των δραστών αυτών των βάρβαρων πράξεων από την αντιτρομοκρατική μονάδα και τις αστυνομικές δυνάμεις της Γαλλίας. Η ταινία θα μεταδοθεί τηλεοπτικά αυτή την Παρασκευή 7 Απριλίου στις 9.10 μ.μ. από το Canal+.
Ο Jean Dujardin, ο οποίος μοιάζει με τον Gilles Lellouche - η τελική τους συγχώνευση μοιάζει πιο κοντά από ποτέ - υποδύεται το δεξί χέρι του επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής μονάδας (Sandrine Kiberlain), ο οποίος είναι αναπόφευκτα σε έξαρση υπό το φως των γεγονότων. Από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας -καθαρή δράση που είναι, τελικά, μια αναπαράσταση της περίφημης σκηνής του Bac Nord στους ορόφους ενός κτιρίου της Μασσαλίας, εδώ μεταφερθείσα στην Ελλάδα - η ταινία υιοθετεί έναν φρενήρη ρυθμό που δεν θα την αφήσει να ξεφύγει καθ' όλη τη διάρκεια του 1 ώρας και 30 λεπτών του Novembre, υποστηριζόμενη από υπόκωφο μπάσο και ένα συνεχές, φρενήρες soundtrack στο ύφος ενός αμερικανικούblockbuster , της νέας θέσης του Χιμένεθ. Είναι απλό: ούτε μια φράση δεν εκστομίζεται από τον Dujardin χωρίς να φωνάζει ή να βρίζει.
Απέναντί του έχει μια σιδερόφρακτη Sandrine Kiberlain με βελούδινο γάντι, αν και στο τέλος της διαδρομής της, και μια κάτι παραπάνω από αφοσιωμένη Anaïs Demoustier που κάνει ό,τι θέλει σε σημείο που να μην σέβεται πλέον καμία διαδικασία - να είστε σίγουροι ότι κάποιες αστυνομικές ενέργειες που γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες ακούγονται επίσης λίγο κούφιες. Αυτό που μένει είναι η ερμηνεία της Lyna Khoudri, συγκινητική τόσο στην ακρίβεια όσο και στην ευθραυστότητά της, η οποία αναλαμβάνει τον όχι και τόσο απλό ρόλο της νεαρής μάρτυρος που βρίσκεται κοντά στη Hasna Aït Boulahcen, η οποία βοήθησε στον εντοπισμό του ξαδέρφου του τελευταίου, Abdelhamid Abaaoud, στο Saint-Denis και η οποία είδε τη ζωή της να καταστρέφεται ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, αφού το γαλλικό κράτος της αρνήθηκε αρχικά το καθεστώς προστατευόμενου μάρτυρα, το οποίο εκείνη την εποχή επιφυλάσσονταν ακόμη στους μετανοημένους.
Το σασπένς είναι σίγουρα εκεί. Με το νευρικό, δυναμικό μοντάζ του, το Novembre είναι ένα αποτελεσματικό κομμάτι ψυχαγωγίας που σας κρατάει σε αγωνία. Όμως ο Χιμένεθ αφήνει έξω ένα σημαντικό μέρος των επιθέσεων της 13ης Νοεμβρίου, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών της SDAT: το συναίσθημα που διέτρεξε τις σπονδυλικές στήλες όλων μας εκείνη τη νύχτα και το τραύμα που εξακολουθεί να παραμένει.
Το έργο της αστυνομίας είναι προφανώς άκρως αξιέπαινο, και η επιλογή του Χιμένεθ να μην δείξει καμία από τις επιθέσεις - και επομένως να μην υποπέσει σε χοντροκομμένο εντυπωσιασμό - και να μιλήσει μόνο για τα γεγονότα, τις συναντήσεις, τα τηλέφωνα που δεν σταματούν να χτυπούν, τις ενέργειες και τις εντολές που γαβγίζονται, είναι μια επιλογή όπως όλες οι άλλες. Αλλά αυτή η μεροληπτική αντιμετώπιση είναι ελαφρώς άβολη, επειδή απέχει τόσο πολύ από το σοκ, το οποίο είναι πολύ πραγματικό, που αισθάνονται εκατομμύρια Γάλλοι που έχουν επηρεαστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτήρες του Jimenez, των οποίων τα ονόματα και τα σώματα περιορίζονται σε μια στολή, μια λειτουργία ή μια θέση μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, τελεία και παύλα, χωρίς καμία προσπάθεια ή επιθυμία να μας πει περισσότερα για αυτούς τους άνδρες και τις γυναίκες που έκαναν και έδωσαν τα πάντα για να προστατεύσουν τη Γαλλία.
Δεν υπάρχει καμία σκέψη ούτε για τα θύματα και τους επιζώντες, εκτός από κάποιες σύντομες αλλά συγκινητικές συνεντεύξεις στα κρεβάτια των νοσοκομείων τους. Ο Χιμένεθ εστιάζει στις έρευνες της αστυνομίας τις ημέρες που ακολούθησαν τις επιθέσεις στο Stade de France, το Bataclan και τις παρισινές ταράτσες- ο μικρόκοσμος της κυψέλης της αντιτρομοκρατικής δραστηριότητας, Οι αυθεντικές φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται στην ταινία -αυτές του Abdelhamid Abaaoud και των άλλων τρομοκρατών, οι οποίοι δεν απεικονίζονται από ηθοποιούς- αγκυροβολούν το Novembre σε μια πραγματικότητα που απαιτεί να γίνουν σεβαστές όλες οι πτυχές αυτής της δραματικής νύχτας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των συναισθημάτων.
Η σκέψη ότι μια εθνική τραγωδία τέτοιου μεγέθους και ακόμη τόσο νωπή μπορεί να συνοψιστεί σε μια σκληρή ταινία δράσης διάρκειας μιάμισης ώρας, μας κάνει τελικά να θέλουμε να ξαναδούμε το ντοκιμαντέρ 13 Novembre: Fluctuat Nec Mergitur, για να θυμηθούμε το βάθος και την ευπάθεια όλων των πρωταγωνιστών εκείνης της νύχτας, θυμάτων και ηρώων.
