1956, βόρεια Γαλλία. Μια συμμορία υπόγειων ανθρακωρύχων (Samuel Le Bihan, Amir El Kacem, Thomas Solivéres, Bruno Sanches, Marc Riso, Diego Martín) αναγκάζεται να μεταφέρει έναν καθηγητή (Jean-Hugues Anglade) για να πάρει δείγματα χίλια μέτρα κάτω από τη γη. Αφού μια κατολίσθηση τους εμποδίζει να ξαναβγούν προς τα πάνω, ανακαλύπτουν μια κρύπτη από άλλη εποχή και αθέλητα ξυπνούν κάτι που θα έπρεπε να έχει παραμείνει αδρανές.
Με το Gueules Noires, την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Mathieu Turi αναμετράται και πάλι με το σινεμά του είδους, με μια ταινία γυρισμένη, για πρώτη φορά, αποκλειστικά στα γαλλικά. Αλλά ενώ το Gueules Noires θυμίζει σε κάποια σημεία τα χρόνια του Starfix και τον γαλαξία των σκηνοθετών του νέου είδους, η ταινία υποφέρει από τις ίδιες παγίδες που ταλαιπώρησαν και τότε - ένα λεπτό σενάριο που δύσκολα μπορείς να το υποστηρίξεις, χαρακτήρες με καρικατούρες (ο ρατσιστής είναι πολύ, πολύ ρατσιστής, όπως θα περίμενε κανείς) και ένα ψεύτικο πλάσμα που θα έδειχνε καλύτερα μπροστά από ένα αμερικανικό σπίτι τις Απόκριες παρά στον πάτο ενός ορυχείου.
Επιλέγοντας να μην επιλέξει, ο Mathieu Turi χάνεται στα είδη που ισχυρίζεται ότι καταπιάνεται, γέρνοντας το έργο του άλλοτε προς τη φαντασία, άλλοτε προς τον τρόμο και άλλοτε προς τις ταινίες περιπέτειας, χωρίς ποτέ να πετυχαίνει τον στόχο του, την αγωνία ή τον τρόμο.
Η πρώτη ώρα της ταινίας φαινόταν να ξεκινάει καλά, με την τεκμηριωμένη ματιά στην εργασία των ανθρακωρύχων στη βόρεια Γαλλία. Ξεκίνησε σαν ένα γυαλισμένοGerminal, όλο chiaroscuro. Ο ιδρώτας, ο θόρυβος και η σκόνη του βάθους, το λίπος του κάρβουνου, τα αγάλματα της Αγίας Βαρβάρας που είναι διάσπαρτα στις υδρορροές με τα ονόματα των νεοσσών, το τηλέφωνο που το κουρδίζεις με το χέρι για να καλέσεις την επιφάνεια και οι αρουραίοι, τόσο χρήσιμοι στους ανθρακωρύχους για να τους προειδοποιούν για σπηλαιώσεις όσο και στο σύστημα που τους σπάει φυσικά.
Αλλά μόλις ανοίξει ο τάφος, η ταινία στρέφεται προς το φανταστικό αναμεμειγμένο με τον τρόμο, και είναι τόσο επίπονη, που ακόμα και ο φωτισμός των φτωχών δυστυχισμένων στον πάτο με φακό δεν μας προκαλεί ρίγη τρόμου - δεν είναι σε καμία περίπτωση το The Descent. Το σφάλμα έγκειται στην αδυναμία και την κοινοτοπία των διαλόγων των χαρακτήρων, οι οποίοι εναλλάσσονται μεταξύ αμφισβητήσιμων αποφάσεων και επιφανειών ευφυΐας βγαλμένων από το καπέλο του Ιντιάνα Τζόουνς, όπως η σχεδόν παιδική αποκρυπτογράφηση αρχαίων ρούνων που θα ζήλευε ο Σαμπολιόν.
Αν η ιδέα μιας ταινίας τρόμου που διαδραματίζεται βαθιά μέσα σε ένα ορυχείο ήταν ασυνήθιστη και θα μπορούσε να προϊδεάσει για μια πραγματική ταινία είδους, και παρόλο που ο γαλλικός κινηματογράφος αποκαλύπτει εδώ και μια χούφτα χρόνια ολοκληρωμένες δουλειές(Titane, πιο πρόσφατα Le Règne Animal ή Vincent doit mourir), το Gueules Noires παραμένει μόνο στην επιφάνεια, αγκαλιά και ζεστή με τους εργάτες του λευκού κολάρου.
Κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου 2023.
