Το Pendant ce temps sur Terre, που παρουσιάστηκε στην τελευταία Μπερλινάλε, θα προβληθεί στους κινηματογράφους στις 3 Ιουλίου 2024. Η νέα ταινία του Jérémy Clapin, η οποία χαρακτηρίζεται ως γαλλική ταινία επιστημονικής φαντασίας-πράγμα αρκετά σπάνιο για να αξίζει να αναφερθεί- είναι στην πραγματικότητα ένα οικείο δράμα για το πένθος και τις συνέπειές του σε ένα αδελφό.
Μετά από μια σειρά βραβείων για το J'ai perdu mon corps (Grand Prix de la Semaine de la Critique στις Κάννες, César για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων και ακόμη και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ), ο Γάλλος σκηνοθέτης καταπιάνεται τώρα με τη ζωντανή δράση με την ίδια ποιητική διάθεση.
Η 23χρονη Έλσα(Μέγκαν Νόρθαμ, που αποκαλύφθηκε στο Les Passagers de la nuit του Μιχαήλ Ερς) ήταν πάντα πολύ κοντά στον μεγαλύτερο αδελφό της Φρανκ, έναν διαστημάνθρωπο που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς 3 χρόνια νωρίτερα κατά τη διάρκεια μιας διαστημικής αποστολής. Μια νύχτα, έρχεται σε επαφή μαζί της από το διάστημα μια άγνωστη μορφή ζωής που ισχυρίζεται ότι μπορεί να φέρει τον αδελφό της πίσω στη γη. Αλλά για να το κάνει αυτό, έχει τρεις ημέρες για να ικανοποιήσει τις ανήθικες απαιτήσεις τους: τη ζωή του αδελφού της με αντάλλαγμα τη ζωή πέντε γήινων.
Ο Jérémy Clapin φροντίζει να μην δείξει ποτέ αυτή τη μορφή εξωγήινης ζωής στις εικόνες, δίνοντας έμφαση στην εκλεπτυσμένη ηχητική δουλειά, που συνδυάζεται με τη μουσική του Dan Levy, πρώην μέλους των The Dø, ο οποίος έχει γράψει ένα δεύτερο soundtrack για τον σκηνοθέτη. Είναι ένας τρόπος να επιτρέπονται κάθε είδους νοητικές αναπαραστάσεις αυτών των όντων από αλλού και να διαφοροποιούνται οι δύο κόσμοι - αυτός της αδελφής, που είναι οργανικός, και αυτός του αδελφού, που μοιάζει να μιλάει σε έναν αντηχητικό θάλαμο, από την ανυπαρξία του διαστήματος.
Αλλά είναι επίσης ένας τρόπος αμφισβήτησης αυτής της συνάντησης. Μήπως οι εξωγήινες φωνές που ακούει η Έλσα είναι απλώς μια προβολή του μυαλού της; Αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στην προσωπική ερμηνεία, ο Κλαπέν μετατρέπει την Έλσα σε μια πορθμίστρια ψυχών, που διασχίζει το πευκοδάσος όπως θα διέσχιζε τον ποταμό Στύγα, ανάμεσα σε δύο κβαντικούς κόσμους.
Για να συνδέσει αυτούς τους δύο κόσμους, ο Jérémy Clapin επιστρέφει στην πρώτη του αγάπη με ασπρόμαυρες σκηνές κινουμένων σχεδίων που θυμίζουν το σύμπαν του Leiji Matsumoto, που αιωρείται στο χώρο και στο χρόνο. Εν τω μεταξύ, στη Γη, η ζωή συνεχίζεται και οι άνθρωποι συμβιβάζονται με τον θάνατο.
