L'os à moelle, κωμωδία βασισμένη στο διάσημο ημερολόγιο του Pierre Dac

Η κωμωδία L'os à moelle επιστρέφει στο Artistic Théâtre για τις τελευταίες ημερομηνίες της μέχρι τις 28 Απριλίου. Πρόκειται για μια κωμωδία για τον κωμικό Pierre Dac, η ιστορία της οποίας επικεντρώνεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα "L'os à moelle" που ίδρυσε το 1938, στις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η παράστασηL'os à moelle, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Anne-Marie Larizini, παρουσιάζεται ξανά στοArtistic Théâtre στο11ο διαμέρισμα του Παρισιού( ) . Η κωμωδία βασίζεται σε κείμενα της εφημερίδας "L'os à moelle ", που δημιούργησε ο Γάλλος χιουμορίστας του 20ού αιώνα Pierre Dac.

Το σκηνικό στήθηκε από τους Emmanuelle Galabru, Michel Ouimet και Cédric Colas, με ένα απλό αλλά αποτελεσματικό σκηνικό που αποτυπώνει το πολιτικό χιούμορ των κειμένων της "L'os à moelle " και με αντάρτικα τραγούδια που μας θυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην αυγή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Anne-Marie Lanzini ζωντανεύει ξανά τον Pierre Dac σε μια παράσταση που μερικές φορές αγγίζει τα όρια του παραλόγου, όπου η τριάδα των ηθοποιών δεν έχει έλλειψη από ευφυολογήματα .

Το "L'os à moelle ", που πρωτοεκδόθηκε στις 13 Μαΐου 1938, ήταν μια χιουμοριστική εβδομαδιαία εφημερίδα,το "επίσημο όργανο των τρελών" . Πήρε το όνομά της από τον ουμανιστή συγγραφέα Rabelais και τον πατέρα του, έναν κρεοπώλη. Εξαιρετικά σατιρική και ενίοτε παράλογη, επειδή ήταν εντελώς εκτός κλίματος με τον επερχόμενο πόλεμο, η "L'os à moelle " έκρυβε πολιτική κριτική. Μετά από 109 εξαιρετικά επιτυχημένα τεύχη, η εφημερίδα σταμάτησε να εκδίδεται στις 7 Ιουνίου 1940, καθώς τα γερμανικά στρατεύματα πλησίαζαν και η εβδομαδιαία εφημερίδα ήταν πολύ αντι-ελληνική.

Το προσωπικό της εφημερίδας εγκατέλειψε το Παρίσι και ο Pierre Dac συνελήφθη το 1941 ενώ προσπαθούσε να φτάσει στο Λονδίνο. Φυλακίστηκε ξανά λίγα χρόνια αργότερα στην Ισπανία, κατάφερε τελικά να φτάσει στο Λονδίνο το 1943 και βγήκε στο ραδιόφωνο, όπου παρωδούσε μοντέρνα τραγούδια, ειρωνευόμενος την κυβέρνηση του Βισύ και τους Γερμανούς. Ο Pierre Dac, τόσο κωμικός όσο και μέλος της Αντίστασης, επέτρεψε στους Γάλλους να γελάσουν με "τα πάντα" σε μια εποχή που το γέλιο δεν είχε θέση.