Στις 14 Αυγούστου 1910, ένας από τους πιο επιφανείς φωτογράφους του Παρισιού και των κατοίκων του γεννήθηκε στο 9ο διαμέρισμα της πρωτεύουσας.
Γεννημένος σε μια οικογένεια μουσικόφιλων, από μια Λιθουανή Εβραία πιανίστα μητέρα που είχε διαφύγει από τα πογκρόμ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και έναν Εβραίο πατέρα που είχε μεταναστεύσει από την Ουκρανία και εργαζόταν ως ρετουσέρ στη φωτογραφία, ο Willy Ronis γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1910 στους πρόποδες της Butte Montmartre. Για τα 15α γενέθλιά του, ο πατέρας του του χάρισε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, παρόλο που ο μικρός Willy ήθελε ακόμα να γίνει μουσικοσυνθέτης.
Ήταν ένα σημαδιακό γεγονός στη ζωή του Willy Ronis, ο οποίος άρχισε να περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού, αποτυπώνοντας σε φιλμ στιγμές από τη ζωή των Παριζιάνων, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το έργο των Brassaï, Pierre Boucher και Rogi André.
Επιστρέφοντας από τη στρατιωτική του θητεία, ο Willy Ronis άρχισε να ενδιαφέρεται για την πολιτική και τους κοινωνικούς αγώνες, την ώρα που το Λαϊκό Μέτωπο κέρδιζε τις βουλευτικές εκλογές του 1936. Παρακολουθούσε με πάθος τις διαδηλώσεις των εργατών και τράβηξε μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες τους για το περιοδικό Regards.
Ο ενθουσιασμός του για τον κόσμο των εργατών παρέμεινε μαζί του σε όλη του τη ζωή και συνέχισε να καταγράφει τις απεργίες στα εργοστάσια της Citroën στο Quai de Javel το 1938 - από τις οποίες φιλοτέχνησε το διάσημο πορτρέτο της συνδικαλίστριας Rose Zehner - και εκείνες στα ορυχεία του Saint-Étienne το 1948, καθώς και εκείνες στη Renault στο Billancourt το 1950. Παράλληλα, εντάχθηκε στηνΈνωση Επαναστατικών Συγγραφέων και Καλλιτεχνών (Association des écrivains et artistes révolutionnaires ) μαζί με τον φίλο του, τον φωτογράφο Henri Cartier-Bresson, και στη συνέχεια εντάχθηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1945.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1935 και την πώληση του φωτογραφικού στούντιο του πατέρα του, ο Willy Ronis στράφηκε στο φωτορεπορτάζ, με πρώτες παραγγελίες για την SNCF και την Commissariat au Tourisme. Όμως, η έλευση στην εξουσία του καθεστώτος Vichy το 1940 τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα. Αρνούμενος να χαρακτηριστεί ως Εβραίος και να φορέσει το κίτρινο αστέρι, ο Willy Ronis διέσχισε κρυφά τη διαχωριστική γραμμή και κρύφτηκε στην ελεύθερη ζώνη, στη Νίκαια, στις Κάννες και στη συνέχεια στο Vaucluse.
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, εντάχθηκε στοAgence Rapho και στους μεγάλους φωτογράφους της εποχής, με επικεφαλής τους Brassaï και Doisneau, ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη για μια σειρά ρεπορτάζ και συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά, μεταξύ των οποίων και το αμερικανικό Life. Αλλά όπως και το πρακτορείο Rapho, από το οποίο αποχώρησε το 1955, ο Willy Ronis τερμάτισε τη συνεργασία του με το Life, αρνούμενος να δει το φωτογραφικό του έργο ρετουσαρισμένο και απογυμνωμένο από το αρχικό του νόημα.
Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του ως φωτογράφος, αυτός ο λάτρης του Παρισιού και πρωτεργάτης του ανθρωπιστικού κινήματος στη μεταπολεμική φωτογραφία προτιμούσε λήψεις τραβηγμένες στη στιγμή, χωρίς σκηνοθεσία, ποντάροντας στην τύχη, την αβεβαιότητα και τις συμπτώσεις της ζωής.
Στο Παρίσι, οι εργατικές συνοικίες Belleville και Ménilmontant κατέγραψαν μεγάλο μέρος του πιο ποιητικού και τρυφερού έργου του, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή σε σκηνές της καθημερινής ζωής των Παριζιάνων, μικρών και μεγάλων, που συλλαμβάνονται επί τόπου, και σε στιγμές λαϊκής αγαλλίασης .
Χτυπημένος από αρθρίτιδα, ο Willy Ronis εγκατέλειψε τη φωτογραφία το 2002 και πέθανε, σχεδόν εκατό ετών, στις 12 Σεπτεμβρίου 2009 στο αγαπημένο του Παρίσι.
Θέση
Μονμάρτη
Montmartre
75018 Paris 18
Περισσότερες πληροφορίες
Φωτογραφίες: Les amoureux de la Bastille, Παρίσι, 1957 Le bateau-mouche, Παρίσι, 1949 Le petit parisien, Παρίσι, 1952 © Ministère de la Culture - Médiathèque de l'architecture et du patrimoine, dist. RMN-GP, δωρεά Willy Ronis
