Een jaar na Bac Nord is Cédric Jimenez terug met een nieuwe bewerking van een nieuwsbericht, en inderdaad een nieuwe explosieve thriller: Novembre, gepresenteerd buiten competitie op het Cannes 2022 Festival. Hierin vertelt Cédric Jimenez over de vijf dagen die volgden op de aanslagen van 13 november 2015 in Parijs en de verwoede jacht op de daders van deze barbaarse daden door de antiterreureenheid en de politie van Frankrijk. De film wordt aanstaande vrijdag 7 april om 21.10 uur uitgezonden op Canal+.
Jean Dujardin, die lijkt op Gilles Lellouche - hun definitieve fusie lijkt dichterbij dan ooit - speelt de rechterhand van het hoofd van de antiterreureenheid (Sandrine Kiberlain), die onvermijdelijk op scherp staat in het licht van de gebeurtenissen. Vanaf de allereerste scène van de film -pure actie die uiteindelijk een herhaling is van de beroemde Bac Nord-scène op de verdiepingen van een gebouw in Marseille, hier verplaatst naar Griekenland - neemt de film een razend tempo aan dat hij gedurende de hele 1 uur en 30 minuten van Novembre niet meer loslaat, ondersteund door gedempte bassen en een constante, uitzinnige soundtrack in de stijl van een Amerikaanseblockbuster , Jimenez' nieuwe niche. Het is simpel: Dujardin spreekt geen enkele zin uit zonder te worden uitgescholden of beschimpt.
Tegenover hem staat een ijzeren Sandrine Kiberlain in een fluwelen handschoen, zij het aan het eind van haar Latijn, en een meer dan geëngageerde Anaïs Demoustier die doet wat ze wil tot op het punt dat ze geen enkele procedure meer respecteert - wees gerust, sommige politieacties die volgens de regels worden uitgevoerd, klinken ook een beetje hol. Wat overblijft is de vertolking van Lyna Khoudri, ontroerend in zowel haar nauwkeurigheid als kwetsbaarheid, die de niet zo eenvoudige rol op zich neemt van de jonge getuige in de buurt van Hasna Aït Boulahcen, die hielp bij het opsporen van diens neef, Abdelhamid Abaaoud, in Saint-Denis en die haar leven verwoest zag worden als gevolg van deze samenwerking, omdat de Franse staat haar aanvankelijk de status van beschermde getuige had geweigerd, die toen nog voorbehouden was aan berouwvolle mensen.
De spanning is er zeker. Met zijn nerveuze, dynamische montage is Novembre een effectief stuk entertainment dat je op het puntje van je stoel houdt. Maar Jimenez laat een belangrijk deel van de aanslagen van 13 november achterwege, zowel binnen als buiten de muren van de SDAT: de emotie die die nacht door onze ruggengraat gierde en het trauma dat nog steeds blijft hangen.
Het werk van de politie is natuurlijk zeer prijzenswaardig en Jimenez's keuze om geen van de aanslagen te laten zien - en dus niet te vervallen in bot sensatiezucht - en alleen te praten over de feiten, de vergaderingen, de telefoons die maar blijven rinkelen, de acties en de geblafte bevelen, is een keuze als elke andere. Maar deze bevooroordeelde behandeling is enigszins ongemakkelijk, omdat het zo ver afstaat van de schok, die heel echt is, gevoeld door miljoenen Fransen die op de een of andere manier zijn getroffen. Hetzelfde geldt voor de personages van Jimenez, wiens namen en lichamen gereduceerd worden tot een uniform, een functie of een plaats voor een computerscherm, punt uit, zonder enige moeite of verlangen om ons meer te vertellen over deze mannen en vrouwen die alles deden en gaven om Frankrijk te beschermen.
Ook aan de slachtoffers en overlevenden wordt niet gedacht, afgezien van enkele korte maar ontroerende interviews aan hun ziekenhuisbed. Jimenez concentreert zich op de zoekacties van de politie in de dagen na de aanslagen op het Stade de France, de Bataclan en de Parijse terrassen; de microkosmos van de antiterroristische activiteit; De authentieke foto's die in de film worden gebruikt - die van Abdelhamid Abaaoud en de andere terroristen, die niet door acteurs worden geportretteerd - verankeren Novembre in een realiteit die vereist dat alle aspecten van deze dramatische nacht worden gerespecteerd, inclusief die van de emoties.
De gedachte dat een nationale tragedie van een dergelijke omvang en nog steeds zo vers kan worden samengevat in een anderhalf uur durende, keiharde actiefilm, zorgt er uiteindelijk voor dat we de documentaire 13 Novembre: Fluctuat Nec Mergitur opnieuw willen bekijken, om onszelf te herinneren aan de diepte en kwetsbaarheid van alle hoofdrolspelers van die nacht, zowel slachtoffers als helden.
