Pendant ce temps sur Terre werd op de laatste Berlinale onthuld en komt op 3 juli 2024 in de bioscoop. De nieuwe film van Jérémy Clapin, die wordt aangekondigd als een Franse sciencefictionfilm- een zeldzame gebeurtenis die een vermelding verdient - is in feite een intiem drama over rouw en de gevolgen daarvan voor een broer of zus.
Na een reeks prijzen voor J'ai perdu mon corps (Grand Prix de la Semaine de la Critique in Cannes, César voor Best Animated Feature en zelfs een Oscarnominatie), pakt de Franse regisseur nu live-action aan met dezelfde poëtische flair.
Elsa(Megan Northam, te zien in Les Passagers de la nuit van Mikhaël Hers), 23 jaar, is altijd erg gehecht geweest aan haar oudere broer Franck, een ruimtevaarder die 3 jaar eerder op mysterieuze wijze verdween tijdens een ruimtemissie. Op een nacht wordt ze vanuit de ruimte benaderd door een onbekende levensvorm die beweert haar broer terug naar de aarde te kunnen brengen. Maar om dat te doen heeft ze drie dagen om aan hun amorele eisen te voldoen: het leven van haar broer in ruil voor dat van vijf aardbewoners.
Jérémy Clapin waakt ervoor om deze vorm van buitenaards leven nooit in beeld te brengen, maar legt in plaats daarvan de nadruk op het geraffineerde geluidswerk, vermengd met de muziek van Dan Levy, ex-lid van The Dø, die een tweede soundtrack voor de regisseur heeft geschreven. Het is een manier om allerlei mentale voorstellingen van deze wezens van elders mogelijk te maken en om onderscheid te maken tussen de twee werelden - die van de zus, die organisch is, en die van de broer, die in een echovrije kamer lijkt te spreken, vanuit het niets van de ruimte.
Maar het is ook een manier om twijfel te zaaien over deze ontmoeting. Zou het kunnen dat de buitenaardse stemmen die Elsa hoort gewoon een projectie van haar geest zijn? Terwijl Clapin de deur openlaat voor persoonlijke interpretatie, maakt hij van Elsa een veervrouw van zielen, die het dennenbos oversteekt zoals ze de rivier de Styx oversteekt, tussen twee kwantumwerelden.
Om deze twee werelden met elkaar te verbinden, keert Jérémy Clapin terug naar zijn eerste liefde met zwart-wit animatiesequenties die doen denken aan het universum van Leiji Matsumoto, zwevend in ruimte en tijd. Ondertussen gaat het leven op aarde door en komen mensen in het reine met de dood.
