Σε σκηνοθεσία του Lucien Jean-Baptiste (Il a déjà tes yeux, La Deuxième Étoile), η ταινία Τι κάνουμε τώρα; αποτελεί μια κοινωνική κωμωδία με πρωταγωνιστές την Isabelle Nanty, τον Gérard Darmon και τον Lucien Jean-Baptiste. Κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 2 Οκτωβρίου 2024, εστιάζοντας στην επανεπαγγελματική μετάβαση μετά τα 50, αφηγούμενη την ιστορία τριών ανθρώπων που αρνούνται να μείνουν στο περιθώριο. Η ταινία θα διατεθεί μέσω streaming στο Netflix από τις 2 Ιανουαρίου 2026, εντασσόμενη στο σύμπαν των σύγχρονων γαλλικών κωμωδιών που περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της «δεύτερης ευκαιρίας».
Σε ηλικία 58 ετών, ο Αλαν, που ερμηνεύει ο Γκεράρντ Νταρμόν, απολύεται αιφνιδίως. Αντί να παραιτηθεί, αποφασίζει να ιδρύσει τη δική του εταιρεία, αποδεικνύοντας πως ακόμα έχει κάτι να δώσει. Το σχέδιό του: να εισέλθει στον κόσμο της παιδικής φύλαξης, ένας τομέας που δεν γνωρίζει καλά αλλά πιστεύει ότι κρατάει προοπτικές. Μαζί του, παίρνει τη Βερόνικ, που παίζει η Ιζαμπέλ Ναντύ, μια παλιά συναδέλφους που παλεύει με την κατάθλιψη, και τον Ζαν-Πιέρ Σαβαρίν, που ερμηνεύει ο Λουσιέν Ζαν-Μπαπιτίστ, ένας αποτυχημένος παρουσιαστής παιχνιδιών στην κατρακύλα.
Μαζί, αυτοί οι τρεις χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους σε ένα περιβάλλον εντελώς καινούριο για αυτούς, παγιδευμένοι σε ατυχίες, αστείες ιδέες και απίθανες καταστάσεις. Η ταινία εξερευνά τις αμφιβολίες, τους φόβους και τις προσπάθειες ενός τριπτέρου που αρνείται να οριστεί από την ηλικία ή τις αποτυχίες του, ενώ ταυτόχρονα confronts τις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες. Η περιπέτειά τους γίνεται ένα εργαστήρι «ζωής μαζί», ανάμεσα σε αλληλεγγύη, συγκρούσεις χαρακτήρων και αναθεώρηση των προσωπικών τους πορειών.
Το έργο ξεκινά όταν η TF1 Studio προτείνει στον Λουσιέν Ζαν-Μπατίστ να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το Abuelos του Σαντιάγο Ρεκέχο, μια κοινωνική κωμωδία που εστιάζει σε τρεις ηλικιωμένους που ονειρεύονται να ανοίξουν παιδικό σταθμό. Ο σκηνοθέτης επιδιώκει να απομακρυνθεί από το αρχικό φινάλε και να κατευθύνει την ταινία προς μια ευρύτερη συζήτηση σχετικά με το πολιτισμό της συνύπαρξης και τη θέση των άνω των 50 στον εργασιακό χώρο. Μετά από αρκετά χρόνια ανάπτυξης και περίπου δέκα διαφορετικές εκδοχές σεναρίου, που συγγράφηκαν μαζί με τους Κριστόφ Ντυτουρόν και Μιλέιαν Μαρκάτζι, το φιλμ μετατρέπεται σε μια προσωπική δημιουργία, με σκοπό να ενσαρκωθούν από τους Gérard Darmon και Isabelle Nanty, τρεις χαρακτήρες που ταιριάζουν ιδανικά στους ηθοποιούς.
Τα γυρίσματα έγιναν κυρίως στην περιοχή των Π-day de la Loire, αφενός στη Βενεδιά, όπου διαμένει ο Λουσιέν Ζαν-Μπατιστά, από την εποχή του Covid. Η επιλογή των τοπίων δένει την αφήγηση με μια περιφερειακή και προαστιακή Γαλλία, μακριά από τις μεγάλες πόλεις, ενισχύοντας την ταύτιση με χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν συχνά οικονομικά προβλήματα: απολύσεις, αναπροσαρμογές, ανάγκη για πολλαπλές δεξιότητες ώστε να παραμείνουν ενεργοί. Το όνομα του πρωταγωνιστή, Αλαίν Μοράν, αποτελεί μάλιστα μια υπόκωφη αναφορά στους «Μισέλ Μοράν», τους πολυεργάτες που ο σκηνοθέτης αναφέρει ως μια διακριτική τιμή στους ανεπαισθήτους εργαζόμενους πολλαπλών ρόλων.
Στον τόνο, Τι κάνουμε τώρα; ανήκει στη λίστα με πρόσφατες γαλλικές κωμωδίες κοινωνικού χαρακτήρα, σε σύγκριση με ταινίες όπως το Ο Μεγάλος Κολυμβητής ή δημοφιλείς ταινίες όπως τα Les Tuche και Τι κάναμε στον Θεό;. Η ταινία προωθεί ένα ευχάριστο χιούμορ, βασισμένο στις αντιθέσεις ανάμεσα σε αυτό το πενηντάρι γκρουπ και έναν τομέα – τη φύλαξη παιδιών – που παραδοσιακά συνδέεται με άλλους τύπους ανθρώπων. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι αυτοί που αναζητούν ανάλαφρες και αισιόδοξες κωμωδίες, όσον αφορά την ανεργία, την κατάθλιψη και την επανεκπαίδευση, με μια πινελιά χιούμορ και θετικότητας, χωρίς να το παρακάνουν με κοινωνικά σχόλια.
Η γνώμη μας για Τι κάνουμε τώρα; (2024):
Τι κάνουμε τώρα;, σε σκηνοθεσία του Λουτσιέν Ζαν-Μπατίστ, είναι μια κωμωδία που επιχειρεί να ασχοληθεί με ένα αρκετά σπάνιο θέμα στον κινηματογράφο: την επανεκπαίδευση και επανένταξη στην εργασία μετά τα 50. Με ένα θίασο από ταλαντούχους ηθοποιούς —την Ιζαμπέλ Ναντί, τον Ζεράρ Νταρμόν και φυσικά τον ίδιο τον σκηνοθέτη— το φιλμ προσπαθεί να συνδυάσει χιούμορ και προβληματισμό γύρω από τη δεύτερη ευκαιρία. Ωστόσο, η ταινία διχάζει την κοινή γνώμη, με μερικούς να την εγκωμιάζουν σαν μια ευαίσθητη κωμωδία και άλλους να παραπονιούνται για την έλλειψη πρωτοτυπίας.
Ο Λουτσιέν Ζαν-Μπατίστ, στον ρόλο του Αλαν, ενός άνδρα που έχασε τη δουλειά του στα πενήντα και αποφασίζει να στήσει τη δική του επιχείρηση, αποδίδει με ακριβή χροιά τις αμφιβολίες και τον ενθουσιασμό ενός ανθρώπου που αλλάζει καριέρα σε μεγάλη ηλικία. Μαζί του, η Ιζαμπέλ Ναντί, σε φόρμα, δίνει ρεσιτάλ με ευφυείς ατάκες και μια φυσική άνεση, ειδικά στις διαλόγους με τη γυναίκα του Αλαν, όπου εκφράζει τις απογοητεύσεις της χωρίς φίλτρο. Το φιλμ γεμίζει με κωμικές στιγμές που στηρίζονται στα μεταξύ τους παιχνίδια, όπως η αξέχαστη ατάκα: «Μπορείς να σταματήσεις να μιλάς; Δεν σταματάς να το διακόπτεις και το λέω με ειλικρίνεια, αυτό που λες δεν έχει σημασία.»
Ο Ζεράρ Νταρμόν υποδύεται τον Ζαν-Πιερ Σαβαρίν, πρώην τηλεοπτικό αστέρι του «Μία μόνο ερώτηση», που τώρα ζει στο σκοτάδι της λαμπερής του παλιάς εποχής. Ο χαρακτήρας του, ταυτόχρονα τραγικός και χαρισματικός, ξεχωρίζει για τον συνδυασμό φανατισμού και μεγαλομανίας, χαρακτηριστικά που κάτω από το χιούμορ αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο που έχει πτώσει, υπό την οικονομική και κοινωνική του πτώση, ζώντας πλέον από την οικονομική βοήθεια του πατέρα του.
Μπροστά στα αδιέξοδα, ο Ζαν-Πιερ συμφωνεί να βοηθήσει τον Αλαν στη νέα του επαγγελματική πορεία, παίρνοντας τον ρόλο του influencer. Αυτή η ανατροπή, που δηλώνει μια ειρωνική εξέλιξη για έναν άνθρωπο στην κορυφή, δημιουργεί στιγμές γέλιου και συγκίνησης. Ο Νταρμόν, με το φυσικό του χαρισματικό μπρίο και την ικανότητά του να παίζει χαρακτήρες λίγο εκκεντρικούς, προσθέτει μια πινελιά κωμωδίας παίζοντας με τις αντιφάσεις ενός ανθρώπου που είναι υπερήφανος ώστε να παραδεχτεί την πτώση του, αλλά τελικά είναι διατεθειμένος να βάλει το εγώ του στην άκρη για έναν φίλο.
Ο Ζαν-Πιερ Σαβαρίν γίνεται έτσι μια σημαντική μορφή στην ιστορία, η πορεία του αντικατοπτρίζει το κεντρικό θέμα της ταινίας: η επαναπροσδιορισμός του εαυτού, ακόμη και όταν όλα φαίνονται χαμένα. Εκφράζει, με τον τρόπο του, την ανάγκη να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο συνεχούς αλλαγής, με μια δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού.
Βασικά, το φιλμ μεταφέρει ένα θετικό μήνυμα σχετικά με τη ικανότητα να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, ακόμα και σε ηλικίες που πολλοί ίσως φοβούνται πως η ζωή τους έχει τα περιθώριά της. Η ευγένεια και το προσβάσιμο χιούμορ που το διαπερνά κάνουν το Τι κάνουμε τώρα; προσιτό σε ένα ευρύ κοινό, ειδικά σε εκείνους που μπορούν να ταυτιστούν με αυτή τη μεταβατική στιγμή στη ζωή.
Όμως, εδώ κρύβεται και μία από τις βασικές κριτικές: παρόλο που είναι ευχάριστη, η ταινία στερείται έκπληξης. Το σεναριό φαίνεται προβλέψιμο, ακολουθώντας καταστάσεις που έχουμε δει ξανά σε κωμωδίες για το εργασιακό περιβάλλον και την επανεκπαίδευση. Ο δρόμος του Αλαν, αν και συγκινητικός σε μερικά σημεία, ακολουθεί μια κλασική δομή, με εμπόδια που λύνονται σχεδόν εύκολα, περιορίζοντας το δραματικό και κωμικό αντίκτυπο της ιστορίας.
Μερικοί θεατές ίσως ήθελαν μια βαθύτερη προσεγγίση του θέματος, μια υποκείμενη κριτική με αφορμή τις κωμικές παρανοήσεις, κυρίως σχετικά με τις κοινωνικές πραγματικότητες που αντιμετωπίζουν άτομα από διαφορετικά υπόβαθρα. Μια από τις ατάκες του Αλαν, «Ξέρετε τι σημαίνει να είσαι μαύρος στη Γαλλία; Από το Μαρινίξ, μάλιστα; Πάντα συγκρίνομαι με τον Φράνκι Βίνσεντ», εγείρει ένα σημαντικό ερώτημα, αλλά παραμένει επιφανειακή, χωρίς ουσιαστική ανάπτυξη.
Όπως κάθε κωμωδία, το Τι κάνουμε τώρα; βασίζεται πολύ στα παρεξηγήματα, και εδώ τα εκμεταλλεύεται έξυπνα για το χιούμορ. Η κατάσταση του Αλαν, ανάμεσα στο επιχειρηματικό σχέδιο και τις οικογενειακές εντάσεις, δίνει αφορμές για αξ amusing εστίες και καλά δομημένους διαλόγους. Αυτές οι ελαφριές στιγμές ενισχύονται από τη δυναμική των ηθοποιών και τις καυστικές ατάκες της Ναντί, που δίνουν μια δόση πικράδας στην ταινία.
Παρά ταύτα, ορισμένοι κριτικοί θεωρούν ότι το φιλμ στηρίζεται υπερβολικά σε κλισέ, τόσο στην απεικόνιση της κρίσης της μέσης ηλικίας όσο και στους κοινωνικούς και πολιτισμικούς στερεοτύπους. Αν και η πρόθεση είναι η διασκέδαση, υπάρχει μια απογοήτευση για την έλλειψη ρίσκων σε επίπεδο πλοκής.
Το Τι κάνουμε τώρα; είναι μια ευχάριστη κωμωδία που, με κάποια ελαττώματα, καταφέρνει να συγκινήσει και να κάνει το κοινό να χαμογελάσει, χάρη στον καλό καστ και τα καλά γραμμένα διαλόγια. Μπροστά από όλα, μεταφέρει ένα αισιόδοξο μήνυμα για την ανανέωση του εαυτού, σε κάθε ηλικία, και προσφέρει στιγμές ελαφρότητας μέσα από διασκεδαστικά παρεξηγήματα. Απευθύνεται κυρίως σε όσους αναζητούν μια αισιόδοξη, ευγενική διασκέδαση, χωρίς να απαιτούν μια βαθύτερη ανάλυση των θεμάτων του.
Τι κάνουμε τώρα;
Ταινία | 2024
Αίθουσες: 2 Οκτωβρίου 2024
Διαθέσιμο στο Netflix από τις 2 Ιανουαρίου 2026
Κωμωδία | Διάρκεια: 1ω31λ
Τη σκηνοθεσία ο Λυσιέν Ζαν-Μπατίστ | Με την Ίζαμπελλ Ναντύ, τον Ζεράρ Νταρμόν, τον ίδιο τον Λυσιέν Ζαν-Μπατίστ
Εθνικότητα: Γαλλία
Μέσα από μια κωμωδία καταστάσεων, ένα πορτρέτο της κρίσης της μέσης ηλικίας και μια κοινωνική καταγραφή, Τι κάνουμε τώρα; προσφέρει μια προσιτή εκδοχή για την αλλαγή καριέρας σε μια περίοδο όπου πολλοί αισθάνονται παραπεταμένοι. Στηρίζεται σε τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς με μεγάλη εμπειρία στην ελαφριά κωμωδία, προβάλλοντας την αλληλεγγύη, το χιούμορ και τη δυνατότητα να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Τώρα, αυτή η ταινία γίνεται πιο προσιτή σε ένα νέο κοινό μέσω της προβολής της στο Netflix.
Για περαιτέρω αναζητήσεις, ρίξτε μια ματιά στη δική μας συλλογή με τις νέες προσθήκες Netflix τον Ιανουάριο, τον οδηγό μας με νέες κυκλοφορίες σε όλες τις πλατφόρμες streaming και την επιλογή της ημέρας Τι να δεις σήμερα σε stream.
Αυτή η σελίδα μπορεί να περιέχει στοιχεία με την υποστήριξη τεχνητής νοημοσύνης, περισσότερες πληροφορίες εδώ.
