1956, Noord-Frankrijk. Een bende ondergrondse mijnwerkers (Samuel Le Bihan, Amir El Kacem, Thomas Solivéres, Bruno Sanches, Marc Riso, Diego Martín) wordt gedwongen om een professor (Jean-Hugues Anglade) duizend meter onder de grond monsters te laten nemen. Nadat een aardverschuiving hen verhindert om terug naar boven te gaan, ontdekken ze een crypte uit een andere tijd en wekken ze ongewild iets dat slapend had moeten blijven.
Met Gueules Noires, zijn derde speelfilm, waagt Mathieu Turi zich opnieuw aan genrecinema, met een film die voor het eerst uitsluitend in het Frans is opgenomen. Maar hoewel Gueules Noires in sommige opzichten doet denken aan de Starfix-jaren en zijn sterrenstelsel van new-genre regisseurs, lijdt de film aan dezelfde valkuilen die hem destijds plaagden - een dun script waar je moeilijk achter kunt komen, personages met karikaturale trekjes (de racist is erg, erg racistisch, zoals je zou verwachten), en een nepwezen dat er beter uit zou zien voor een Amerikaans huis op Halloween dan op de bodem van een mijn.
Door niet te kiezen verliest Mathieu Turi zichzelf in de genres die hij beweert aan te pakken, waardoor zijn werk soms richting fantasie, soms richting horror en soms richting avonturenfilm helt, zonder ooit zijn doel van angst of terreur te bereiken.
Het eerste uur van de film leek goed van start te gaan, met zijn goed gedocumenteerde kijk op het werk van mijnwerkers in het noorden van Frankrijk. Het begon als een opgepoetsteGerminal, een en al clair-obscur. Het zweet, het lawaai en het stof van de diepten, het vet van de kolen, de beelden van Sint Barbara verspreid over de goten met de namen van kuikens, de telefoon die je met de hand opwindt om naar de oppervlakte te bellen en de ratten, die net zo nuttig zijn voor de mijnwerkers om hen te waarschuwen voor instortingen als voor het systeem dat hen fysiek breekt.
Maar zodra de tombe opengaat, neigt de film naar het fantastische gemengd met horror, en het is zo moeizaam dat zelfs de koplampverlichting van de arme ongelukkigen op de bodem geen rilling van angst over onze ruggengraat stuurt - het is absoluut geen The Descent. De fout ligt in de zwakheid en platheid van de dialogen van de personages, die afwisselend twijfelachtige beslissingen en intelligente openbaringen uit de hoed van Indiana Jones bevatten, zoals het bijna kinderlijke ontcijferen van oude runen waar Champollion jaloers op zou zijn.
Hoewel het idee van een horrorfilm die zich diep in een mijn afspeelt ongewoon was en een voorbode had kunnen zijn van een echte genrefilm, en hoewel de Franse cinema al een paar jaar volmaakt werk aflevert(Titane, recenter Le Règne Animal of Vincent doit mourir), blijft Gueules Noires alleen aan de oppervlakte, knus en warm met witteboordenwerkers.
Uitgebracht in bioscopen op 15 november 2023.
