Na Kim Chapiron en Ladj Ly is het de beurt aan een ander lid van het Kourtrajmé-collectief om achter de camera te kruipen: Saïd Belktibia. Roqya is zijn eerste speelfilm, op de grens tussen thriller en actiefilm, met Golshifteh Farahani in de hoofdrol. Zij speelt Nour, een jonge vrouw die haar brood verdient met het smokkelen van exotische dieren, die ze vervolgens verkoopt aan genezers.
De film schept er genoegen in om de spot te drijven met de opkomst van de marabouts 2.0, die klaar staan om reclame te maken voor hun krachten op sociale netwerken, terwijl deze reclame voorheen beperkt bleef tot het verspreiden van folders die lachwekkender waren dan wat dan ook buiten het metrostation van Barbès, met de hardnekkige bewering dat ze je vrouw kunnen terugbrengen en je de Lotto kunnen laten winnen.
Nour geeft het zelf toe, als ze Baraka ontwikkelt, een Doctolib-achtige app voor het vinden van een marabout, sjamaan of genezer in plaats van een tandarts of huisarts: "It's all business." Tot aan een scène in een kliniek in de buitenwijken waar dag en nacht duiveluitdrijvingen als een gek worden uitgevoerd; een ware uberisering van het maraboutschap.
Wanneer een consult misgaat, wordt ze beschuldigd van hekserij en valt ze ten prooi aan goedgelovigen. Dit is het begin van een heksenjacht die wordt geleid door de lokale bevolking en wordt ondersteund door de gespierde mise-en-scène die typerend is voor Kourtrajmé-producties, met slowmotionshots, snelle achtervolgingen, vlammende flats en geweld dat bedoeld is om te choqueren. Maar ondanks dit schijnbaar halsbrekende tempo zakt de film al snel in, terwijl het wrede gebrek aan enig echt gevoel dat van de personages uitgaat het onmogelijk maakt om enige sympathie voor hen te hebben.
Noch deze moeder die op zoek is naar haar zoon, noch deze gewelddadige ex(Jérémy Ferrari, in zijn eerste filmrol) die onze nekharen zou moeten doen overeind staan, noch deze ouder wordende vader(Denis Lavant) die zich met hart en ziel inzet voor de geestelijke gezondheid van zijn zoon, slagen erin om iets bij ons los te maken. Roqya is een afstandelijke film waaruit geen echte emotie spreekt, ondanks de (vele) kreten en (ook) tranen - zelfs niet naar de gesmokkelde dieren die worden geofferd.
De fout ligt bij de lukrake regie van de acteurs en het gebrek aan duidelijke standpunten over belangrijke onderwerpen die actueler zijn dan ooit: de heersende en alledaagse vrouwenhaat (voor een film over een heks, een belangrijke figuur in de feministische geschiedenis, is dat de druppel) en de snelle en onstuitbare explosie van sociale netwerksites als reactie op elk nieuwsfeit. Voor een film over zo'n esoterisch onderwerp geven we veel de voorkeur aan Salem van Jean-Baptiste Marlin, die bijna tegelijkertijd in de bioscopen draait.
