Na Past Lives komt Celine Song met Materialists, een Amerikaanse romantische komedie met Dakota Johnson, Pedro Pascal en Chris Evans in de hoofdrollen. De film is vanaf 2 juli 2025 in de bioscoop te zien en vanaf 30 oktober 2025 beschikbaar via VOD. Materialists verkent de spanning tussen materieel comfort en ware liefde in een verfijnd en ontgoocheld New York.
De speelfilm, geregisseerd door Celine Song, volgt een jonge vrouw die twijfelt tussen een comfortabel leven met een rijke man en de wisselvallige passie van een voormalige minnaar zonder geld. Een moderne variant op de zoektocht naar geluk in de liefde in het tijdperk van het affectieve kapitalisme.
Bekijk de eerste beelden in de officiële trailer:
In deze hedendaagse romantische komedie beheerst Lucy Mason (Dakota Johnson), een matchmaker uit New York, de liefdesverhalen van anderen, maar slaagt er niet in haar eigen liefdesleven op orde te krijgen. Haar dagelijks leven speelt zich af tussen Harry Castillo (Pedro Pascal), een rijke, aantrekkelijke financier, en John Finch (Chris Evans), haar ex-partner, die oprechter maar onstabiel is. Deze driehoeksverhouding weerspiegelt het innerlijke conflict van een generatie tussen romantische idealen en materiële zekerheid.
Materialists
Film | 2025 | 1 uur 50 min.
VOD-release op 30 oktober 2025
Bioscooprelease op 2 juli 2025
Originele titel: Materialists
Nationaliteit: Verenigde Staten
Synopsis: Een vrouw begint een relatie met een rijke man, maar blijft gevoelens koesteren voor een arme acteur-ober.
Materialists (2025), geregisseerd en geschreven door Celine Song, past in de traditie van de hedendaagse romantische komedie, maar met een meer volwassen, kritische en formeel elegante ambitie. Met Dakota Johnson, Pedro Pascal en Chris Evans in de hoofdrollen verkent de film de mechanica van gevoelens in het tijdperk van het affectieve kapitalisme en stelt hij op ironische wijze de vraag hoe liefde wordt onderhandeld in de bevoorrechte kringen van New York. Een even verleidelijke als gevaarlijke belofte, die in de enscenering wordt waargemaakt, maar wordt getemperd door een zekere emotionele kilheid.
Het verhaal volgt Lucy Mason (Dakota Johnson), een briljante en afstandelijke matchmaker uit New York, die de liefde bij anderen beter lijkt te begrijpen dan in haar eigen leven. Centraal in dit verhaal staan Harry Castillo (Pedro Pascal), een charismatische en verfijnde financier, en John Finch (Chris Evans), zijn ex-partner, een rondzwervende acteur met een ontwapenende oprechtheid tegenover de weelde van zijn rivaal. De driehoeksverhouding ontwikkelt zich in een lineair verhaal, onderbroken door flashbacks, symbolische samenvattingen van hun vroegere breuk, waarin de liefde ten onder gaat aan de onzekerheid.
De verhaaldynamiek wisselt af tussen matchmaking-scènes met scherpe dialogen en meer contemplatieve momenten van eenzaamheid. Het langzame, bijna theatrale tempo is bedoeld om introspectief te zijn, ver weg van het nerveuze tempo van klassieke romcoms. Deze formele keuze voedt de kritische intentie van de film, die een scherpe blik werpt op de reductie van relaties tot monetaire waarden: inkomen, status, grootte, bezittingen. Toch houdt deze satire van het "sentimentele kapitalisme" met moeite stand na verloop van tijd, soms vervagend achter een overdreven wijze structuur die de conventies van het genre ondanks zichzelf reactiveert.
Een subplot over een klant die is aangerand had de film kunnen verankeren in een meer urgent feministisch onderwerp. Helaas is de behandeling van dit onderwerp in de film te abrupt en instrumenteel, en gaat het nooit verder dan een illustratieve verhalende functie. Dit gebrek aan emotionele verankering wordt ook weerspiegeld in het traject van de hoofdpersonen.
CineastShabier Kirchner voorziet het verhaal van een kostbare esthetiek: een New York gefilmd als een luxe set, badend in gouden licht, bevolkt door onberispelijke kostuums en overzichtelijke ruimtes. De muzikale score van Daniel Pemberton onderstreept deze visuele verfijning met noten die zowel subtiel als dramatisch zijn en Lucy's innerlijke ambiguïteit omarmen zonder haar ooit te overweldigen.
Dakota Johnson levert een gespannen, meesterlijke prestatie, net als haar personage: ijzig, afstandelijk, bijna klinisch in de manier waarop ze liefheeft. Haar vertolking is overtuigend, maar draagt bij aan de sluier van verstilde emotie die de film omhult. Pedro Pascal toont zijn gebruikelijke charme, maar zijn personage blijft eerder een projectie dan een individualiteit: een fantasie van macht en veiligheid. Chris Evans brengt een zekere rauwe waarheid in de rol van John, maar heeft moeite om een geloofwaardige romantische spanning te creëren met zijn twee partners. Alleen Zoë Winters, in een secundaire rol, weet wat eerlijke emotie te injecteren tijdens een moeilijke scène die de film een onverwacht moment van menselijkheid geeft.
Dit gebrek aan chemie tussen de leden van de liefdesdriehoek verzwakt de emotionele verankering van het verhaal. De kijker blijft vaak op afstand, meer een toeschouwer van een sociale demonstratie dan een getuige van een sentimentele omwenteling. Zelfs de belangrijkste flashback, die vijf jaar relatie in één scène moet samenvatten, mist drama. De breuk tussen Lucy en John, ingegeven door hun armoede in het verleden, wordt zo droogjes geschetst dat het zijn symbolische kracht verliest.
Uiteindelijk zal Materialists een publiek aanspreken dat houdt van intelligente en esthetische romantische films, dat tussen de regels door een maatschappelijke commentaar op liefde, gender en klasse kan lezen. Liefhebbers van reflectieve hedendaagse fictie, met verzorgde dialogen en een verfijnde sfeer, zullen hier zeker van genieten. Liefhebbers van rauwe emoties, passionele spanning of hartverwarmende verhalen zullen echter misschien op hun honger blijven zitten. De film denkt veel na, spreekt goed, maar laat niet altijd voelen wat hij laat zien.
Ga voor meer informatie ook naar onze selectie van VOD-releases van oktober, onze gids met releases op alle platforms en de selectie van vandaag Wat is er vandaag te zien via streaming.
