Rumuński reżyser Emanuel Parvu, debiutant w konkursie oficjalnym w Cannes, zaprezentował swój trzeci film fabularny Three Kilometres to the End of the World, surowy film o ostracyzmie i próbie uwodzenia młodego homoseksualisty w odległej wiosce w rumuńskiej delcie Dunaju.
Orzeźwiające powietrze i zielone krajobrazy tych odległych regionów miały wszelkie zadatki na piękną wiosenną bajkę. I to właśnie sprawia, że to, co dzieje się później, jest jeszcze bardziej odrażające. Młody Adi(Ciprian Chiujdea) wychodzi z nocnego klubu i spotyka chłopca w scenie, która, choć dotykowa, niektórzy powiedzieliby, że jest całkowicie nieszkodliwa. Po powrocie do domu twarz i ciało Adiego są opuchnięte. Wraz z jego rodzicami dowiadujemy się, że został pobity z powodu swojej homoseksualności, która do tej pory była utrzymywana w tajemnicy.
I tak zaczyna się okres, który jest nie do zniesienia dla młodego mężczyzny i nie do pomyślenia w dzisiejszych czasach - a przecież akcja filmu rozgrywa się współcześnie. Film rozgrywa się na przemian między ojcem próbującym zrozumieć, dlaczego jego syn zaczął kochać mężczyzn, matką próbującą zrzucić winę na alkohol, ojcem agresorów wspierającym własne dzieci i ich akt "odwagi" dla zbawienia i zdrowia społeczeństwa, czy miejscowego księdza, który zastanawia się, czy ta dewiacja jest wynikiem szczepienia przeciwko Covidowi i zaleca umieszczenie Biblii pod poduszką Adiego, aby wydobyć złego ducha.
Emanuel Parvu filmuje społeczeństwo, które jest chore, a jednocześnie tak zwyczajne, uwikłane w wierzenia z innej epoki, ukształtowane przez spojrzenia innych i strach przed denuncjacją ze strony sąsiada, torturowane przez korupcję na każdym poziomie, aż po policję, która jest bardziej skłonna usprawiedliwiać fakty - a nawet starać się je ukryć - niż znaleźć agresorów i postawić ich przed wymiarem sprawiedliwości. Tragedii i wstydowi, które spadają na rodzinę, dorównuje tylko przemoc słów, które Adi otrzymuje, już zdruzgotany fizycznymi ciosami.
Zamknięty (w najbardziej dosłownym sensie, w swoim pokoju), jest mimowolnym aktorem w brutalnej i brutalnej scenie egzorcyzmów, na prośbę swoich rodziców, przy współudziale księdza. Aby jeszcze bardziej skontrastować tę piekielną scenę, rumuński reżyser decyduje się na najbardziej akademicką scenografię, bawiąc się krawędziami kadru, aby nadzieje młodego człowieka złapanego na winie wypluć i uchwycić niskie masy katów.
W obliczu przewidywanej katastrofy film oferuje promyk nadziei w postaci młodej Ilinki(Ingrid Micu Berescu), jego narzeczonej, a teraz powiernicy, która pomaga mu wziąć głęboki oddech i uciec bez oglądania się za siebie.
