Zaprezentowany na ostatnim Berlinale film Pendant ce temps sur Terre trafi do kin 3 lipca 2024 roku. Nowy film Jérémy'ego Clapina, zapowiadany jako francuskie science fiction- co jest na tyle rzadkim zjawiskiem, że warto o nim wspomnieć - jest w rzeczywistości intymnym dramatem o żałobie i jej konsekwencjach dla rodzeństwa.
Po serii nagród dla J'ai perdu mon corps (Grand Prix de la Semaine de la Critique w Cannes, Cezar dla najlepszego filmu animowanego, a nawet nominacja do Oscara), francuski reżyser z tym samym poetyckim talentem zajmuje się teraz akcją na żywo.
23-letnia Elsa(Megan Northam, która pojawiła się w filmie Mikhaëla Hersa Les Passagers de la nuit ) zawsze była bardzo blisko swojego starszego brata Francka, kosmonauty, który tajemniczo zniknął 3 lata wcześniej podczas misji kosmicznej. Pewnej nocy z kosmosu kontaktuje się z nią nieznana forma życia, która twierdzi, że jest w stanie sprowadzić jej brata z powrotem na Ziemię. Ma jednak trzy dni na spełnienie ich amoralnych żądań: życie jej brata w zamian za życie pięciu Ziemian.
Jérémy Clapin stara się nigdy nie pokazywać tej formy pozaziemskiego życia w obrazach, zamiast tego podkreślając wyrafinowaną pracę dźwiękową, połączoną z muzyką Dana Levy'ego, byłego członka The Dø, który napisał drugą ścieżkę dźwiękową dla reżysera. Jest to sposób na umożliwienie wszelkiego rodzaju mentalnych reprezentacji tych istot z innego miejsca i rozróżnienia między dwoma światami - siostry, która jest organiczna, i brata, który wydaje się mówić w komorze bezechowej, z nicości kosmosu.
Ale jest to również sposób na poddanie w wątpliwość tego spotkania. Czy to możliwe, że obce głosy, które słyszy Elsa, są po prostu projekcją jej umysłu? Pozostawiając drzwi otwarte na osobistą interpretację, Clapin zamienia Elsę w przewoźniczkę dusz, przekraczającą sosnowy las tak, jak poruszałaby się po rzece Styks, między dwoma światami kwantowymi.
Aby połączyć te dwa światy, Jérémy Clapin powraca do swojej pierwszej miłości z czarno-białymi sekwencjami animacji przypominającymi wszechświat Leiji Matsumoto, zawieszony w przestrzeni i czasie. Tymczasem na Ziemi życie toczy się dalej, a ludzie godzą się ze śmiercią.
