Anthony Hopkins powraca w przełomowej roli w filmie Freud, the Last Confession, dramacie historycznym w reżyserii Matta Browna. Oparty na sztuce Marka St. Germaina film przedstawia fikcyjne spotkanie dwóch najważniejszych postaci XX wieku: Zygmunta Freuda, twórcy psychoanalizy, i C.S. Lewisa, chrześcijańskiego pisarza i przyszłego autora Opowieści z Narnii. Rozgrywająca się w Londynie w przededniu II wojny światowej filozoficzna rozgrywka stawia naprzeciw siebie dwa światopoglądy w intensywnym i intymnym dialogu.
Freud, ostatnia spowiedź będzie wyświetlany w kinach od 4 czerwca 2025 roku.
Starcie Anthony'ego Hopkinsa i Matthew Goode'a zostało ujawnione w zwiastunie filmu Freud, the Last Confession, opowieści o introspekcji, wierze i rozsądku.
Streszczenie: W przededniu II wojny światowej Zygmunt Freud schronił się w Londynie wraz ze swoją córką Anną. Osłabiony chorobą, zainteresowanie Freuda odżywa, gdy odkrywa, że C.S. Lewis, chrześcijański powieściopisarz, wspomniał o nim w swoich pismach. Ich spotkanie przerodziło się w słowny pojedynek na temat Boga, stawiając przeciwko sobie dwie radykalnie różne wizje świata.
Wyreżyserowany przez Matta Browna film Freud's Last Session podąża śladami takich filmów jak Les Heures sombres (The Dark Hours), Le Discours d'un roi (The King's Speech) i Le Cercle des poètes disparus (The Dead Poets Society): dzieł, w których słowa mają pierwszeństwo przed akcją, gdzie napięcia rozgrywają się w słowach, ciszy i spojrzeniach. Film przedstawia fikcyjne spotkanie Zygmunta Freuda, granego przez Anthony'ego Hopkinsa, i C.S. Lewisa(Matthew Goode) w Londynie w dniu przystąpienia Wielkiej Brytanii do wojny, 3 września 1939 roku.
Prowadzona przez gęste dialogi i introspektywną atmosferę opowieść zgłębia fundamentalne napięcia między wiarą a rozumem, nauką a duchowością, śmiercią a dziedzictwem intelektualnym. Choć wyimaginowana, konfrontacja między Freudem i Lewisem opiera się na solidnych podstawach historycznych i filozoficznych, nadając filmowi refleksyjny zakres, który wykracza daleko poza ramy narracyjne.
Sercem filmu jest dialog między dwiema ważnymi postaciami XX wieku. Freud, przebywający na wygnaniu i ciężko chory, zaprasza Lewisa do konfrontacji jego ateistycznego myślenia z myśleniem chrześcijańskiego pisarza, odnowionego przez wiarę. Ich wymiana zdań na temat Boga, cierpienia, winy i żałoby rozłożona jest na przestrzeni jednego dnia, przerywana retrospekcjami ilustrującymi ich rany z przeszłości: Lewis w obliczu wojny, Freud w obliczu choroby i straty.
Te czasowe przesunięcia, choć ilustracyjne, czasami zaburzają płynność narracji. Ich integracji brakuje naturalności, podważając równowagę narracji i tworząc rodzaj emocjonalnego dystansu od publiczności.
Wizualnie film nawiązuje do swoich teatralnych korzeni: nieruchome ujęcia, ciasne kadrowanie, stonowane oświetlenie i ciemna paleta barw. Ta trzeźwość, mająca podkreślić intensywność debaty, może również wzmocnić wrażenie powolności. Atmosfera jest ciężka, niemal klaustrofobiczna, a niektórzy krytycy narzekali, że inscenizacja jest zbyt oswojona, a nawet surowa.
Ścieżka dźwiękowa jest minimalistyczna, podkreślając słowa. Kilka elementów historycznych - takich jak radiowe fragmenty przemówień Hitlera - przypomina o niespokojnym kontekście geopolitycznym, w którym odbywa się to spotkanie.
Anthony Hopkins dominuje na ekranie dzięki zniuansowanej grze: autorytarny Freud, ale targany wątpliwościami, którego fizyczny ból i strach przed śmiercią czynią go bardziej ludzkim. Matthew Goode, jako C.S. Lewis, jest bardziej powściągliwy. Jego postać, choć kluczowa dla idei filmu, pozostaje niedostatecznie wykorzystana, czasem przytłoczona posturą Freuda.
Ale to w bardziej dyskretnej roli tkwi jedno z prawdziwych bogactw filmu: Liv Lisa Fries gra Annę Freud, jedyną córkę Zygmunta, która sama jest czołowym psychoanalitykiem dziecięcym.
Jej pozornie drugorzędna postać dodaje głębokiego, niemal milczącego wymiaru emocjonalnego. Anna uosabia postać intelektualnie błyskotliwej córki, która jest całkowicie oddana ojcu, poddana jego kaprysom i więźniem jego autorytetu.
Film szkicuje, nie wyjaśniając tego wprost, emocjonalną i psychologiczną zależność, która wiązała Annę z Freudem. Jest to relacja kontroli, która jest równie odkrywcza jak debaty teoretyczne i odzwierciedla koncepcje przeniesienia i sublimacji Freuda. W kontrapunkcie, C.S. Lewis, który przywołuje żałobę po matce jako punkt duchowego zerwania, uosabia formę wyzwolenia spod władzy rodzicielskiej.
Anna staje się w ten sposób, poprzez swoje milczenie i wyrozumiałe gesty, nieświadomym odbiciem sprzeczności Freuda. Prawie nigdy się nie odzywa, ale jej obecność wystarcza, by ujawnić emocjonalną i intymną stronę wielkiego teoretyka.
Film stawia fundamentalne pytania, niekoniecznie udzielając na nie odpowiedzi: czy wiara jest schronieniem? Czy rozum wystarczy, by pocieszyć? Czy cierpienie ma sens? Freud i Lewis konfrontują się ze sobą, nie znosząc się nawzajem. Film nigdy nie podejmuje decyzji, woląc niejednoznaczność od demonstracji, w stylu, który spodoba się tym, którzy kochają filmy, które mówią i zastanawiają się.
Freud, the Last Confession spodoba się fanom słownych potyczek, pasjonatom filozofii i psychoanalizy, a także widzom ceniącym kameralne, intelektualne adaptacje teatralne.
Z drugiej strony widzowie szukający jednostajnego tempa, silnego napięcia dramatycznego czy żywszej reżyserii mogą się nudzić. Ten film wymaga skupienia i chęci słuchania.
Na skrzyżowaniu intelektualnego i intymnego, Freud, The Last Confession jest dziełem tak trzeźwym, jak i gęstym. Choć czasami brakuje mu narracyjnego oddechu i wizualnego rozmachu, potrafi urzekać jakością swoich wykonawców i trafnością stawianych pytań. Za monumentalną postacią Freuda, filmowi udaje się pokazać jego wady, ślepe zaułki i ludzkie echa jego teorii.
Jakie filmy warto obejrzeć w kinie w czerwcu 2026 roku?
Dowiedz się, co nowego w kinie w czerwcu 2025 roku, z filmami wyświetlanymi w kinach, pokazami i godzinami w pobliżu. [Czytaj więcej]
Przewodnik po filmach dramatycznych: filmy aktualnie wyświetlane w kinach i nadchodzące premiery, z datami, wiadomościami i regularnymi aktualizacjami. [Czytaj więcej]
filmów do obejrzenia w kinach w Paryżu i regionie Île-de-France. [Czytaj więcej]
Ta strona może zawierać elementy wspomagane przez SI, więcej informacji tutaj.
Jakie filmy warto obejrzeć w kinie w czerwcu 2026 roku?
Dramaty, które warto obejrzeć w kinie: emocje i intensywne historie
Który film obejrzeć dziś w kinie? Nasze pomysły na seanse
