Op 14 augustus 1910 werd in het 9e arrondissement van de hoofdstad een van de meest illustere fotografen van Parijs en haar inwoners geboren.
Willy Ronis werd op 14 augustus 1910 aan de voet van de Butte Montmartre geboren in een familie van muziekliefhebbers, als dochter van een Litouws-Joodse pianiste die de pogroms van het Russische Rijk was ontvlucht, en een Joodse vader die uit Oekraïne was geëmigreerd en als retoucheur in de fotografie werkte. Voor zijn 15e verjaardag kreeg hij van zijn vader zijn eerste camera, hoewel de kleine Willy nog steeds muziekcomponist wilde worden.
Het was een belangrijke gebeurtenis in het leven van Willy Ronis, die door de straten van Parijs begon te zwerven om momenten uit het leven van Parijzenaars vast te leggen op film , met een bijzondere interesse voor het werk van Brassaï, Pierre Boucher en Rogi André.
Na zijn terugkeer uit militaire dienst raakte Willy Ronis geïnteresseerd in politiek en sociale strijd, net toen het Front Populaire de parlementsverkiezingen van 1936 won. Hij volgde hartstochtelijk de demonstraties van de arbeiders en maakte er enkele opvallende foto's van voor het tijdschrift Regards.
Zijn enthousiasme voor de arbeidersklasse bleef hem zijn hele leven bij. Hij documenteerde de stakingen in de Citroën-fabrieken aan de Quai de Javel in 1938 - waaruit hij het beroemde portret van vakbondsvrouw Rose Zehner tekende - en die in de mijnen van Saint-Étienne in 1948 en bij Renault in Billancourt in 1950. Tegelijkertijd werd hij lid van deAssociation des écrivains et artistes révolutionnaires (Vereniging van Revolutionaire Schrijvers en Kunstenaars ) met zijn vriend, de fotograaf Henri Cartier-Bresson, en werd hij lid van de Franse Communistische Partij in 1945.
Na de dood van zijn vader in 1935 en de verkoop van zijn vaders fotostudio, wendde Willy Ronis zich tot de fotojournalistiek, te beginnen met opdrachten voor de SNCF en het Commissariat au Tourisme. Maar toen het Vichy-regime in 1940 aan de macht kwam, werd hij gedwongen de hoofdstad te ontvluchten. Willy Ronis weigerde als jood te worden geclassificeerd en de gele ster te dragen, stak clandestien de demarcatielijn over en dook onder in de vrije zone, in Nice, Cannes en vervolgens in de Vaucluse.
Na de oorlog sloot hij zich aan bij hetagentschap Rapho en de grote fotografen van die tijd, onder leiding van Brassaï en Doisneau, reisde door Europa voor een reeks reportages en werkte met een aantal tijdschriften, waaronder het Amerikaanse Life magazine. Maar net als het agentschap Rapho, dat hij in 1955 verliet, beëindigde Willy Ronis zijn samenwerking met Life, omdat hij weigerde dat zijn fotografisch werk werd geretoucheerd en ontdaan van zijn oorspronkelijke betekenis.
Gedurende zijn hele carrière als fotograaf gaf deze liefhebber van Parijs en speerpunt van de humanistische beweging in de naoorlogse fotografie er de voorkeur aan snapshots te maken op het moment zelf, zonder enscenering, en gokte hij op toeval, onzekerheid en de toevalligheden van het leven.
In Parijs hebben de volkswijken Belleville en Ménilmontant veel van zijn meest poëtische en tedere werk vastgelegd, met bijzondere aandacht voor scènes uit het dagelijks leven van Parijzenaars, jong en oud, ter plekke gevangen, en momenten van volksjubel .
Willy Ronis, getroffen door artritis, stopte in 2002 met fotograferen en stierf, bijna honderd jaar oud, op 12 september 2009 in zijn geliefde Parijs.
Plaats
Montmartre
Montmartre
75018 Paris 18
Meer informatie
Foto's: Les amoureux de la Bastille, Parijs, 1957 Le bateau-mouche, Parijs, 1949 Le petit parisien, Parijs, 1952 © Ministère de la Culture - Médiathèque de l'architecture et du patrimoine, dist. RMN-GP, schenking Willy Ronis
