Dit gebouw, een van de mooiste van de hoofdstad, ligt op de kruising van de rue Claude-Chahu en de rue Eugène-Manuel en is een levendige getuigenis van de artistieke levendigheid van de Belle Époque. Het werd ontworpen door Charles Klein en weerspiegelt een technisch en esthetisch meesterschap dat ongekend was voor die tijd.
Belangrijkste kenmerken
De structuur van gewapend beton van het gebouw is gebaseerd op het avant-gardistische Hennebique systeem, dat erg populair was aan het begin van de 20e eeuw. Dit robuuste geraamte wordt versterkt door een keramisch dak in oker- en amandeltinten, wat het gebouw een zeldzame elegantie geeft.
De geschiedenis van dit gebouw beperkt zich niet tot de architectuur. Het diende ook als decor voor films zoals "L'Appartement" van Gilles Mimouni en "Chéri" van Stephen Frears.
De Belle Époque, een periode van esthetische innovatie en experiment, zag de opkomst van stijlen zoalsArt Nouveau. Het Immeuble van Charles Klein is emblematisch voor deze periode, waarin kunst alomtegenwoordig en toegankelijk moest zijn. De Art Nouveau, die opkwam aan het einde van de 19e eeuw, was een artistieke en architectonische beweging die probeerde te breken met traditionele vormen en motieven en structuren wilde integreren die waren geïnspireerd door de natuur.
De elegante rondingen, bloemmotieven en organische vormen leidden tot kunstwerken en gebouwen die zowel functioneel als esthetisch waren. Parijs, als wereldcentrum van kunst en cultuur, omarmde deze beweging met enthousiasme.
Om architecturale innovatie aan te moedigen en de stad te verfraaien, lanceerde het stadsbestuur een gevelwedstrijd. Het doel van de wedstrijd was om de meest opmerkelijke particuliere gebouwen van het jaar te belonen. Het Castel Béranger, ontworpen door Hector Guimard, werd de eerste winnaar van deze prestigieuze wedstrijd in 1898. Dit gebouw, ook gelegen in het 16e arrondissement, is een emblematisch voorbeeld van de Parijse Art Nouveau, met zijn golvende vormen, delicaat ijzerwerk en sculpturale details.
Het succes van Castel Béranger maakte de weg vrij voor andere meesterwerken, waaronder Immeuble van Charles Klein. Klein studeerde af aan de Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts en dit uitzonderlijke gebouw is zijn enige nalatenschap aan het nageslacht. Zijn roem was onmiddellijk, bekroond met een prijs in de gevelwedstrijd van de stad Parijs in 1903.
Het Klein-gebouw heeft twee gevels die zichtbaar zijn vanaf de straat, waarvan er één vijf traveeën heeft. Het is een imposant, robuust gebouw in de typische Parijse Louis XVI-stijl. In zijn tijd werd het echter beschouwd als een meesterwerk, geprezen om zijn significante architectuur. Critici beschreven het destijds als een grote prestatie die hulde bracht aan de architect, Charles Klein, en de keramist Émile Müller. De laatste maakte handig gebruik van alle mogelijkheden die de Grande Tuilerie bood om een bijna onberispelijk resultaat te bereiken. De zandstenen blokken, of het nu eenvoudige straatstenen of uitgebreide ornamenten zijn, combineren logisch en bieden meer dan alleen een oppervlakkige illusie: ze zijn echt geïntegreerd in de structuur.
Als je het gebouw van dichterbij bekijkt, zie je echter ook conventionele elementen die een duidelijk onderscheid maken tussen de onderste en bovenste verdiepingen. Het architectonische ontwerp, hoewel gewaardeerd, heeft veel te danken aan traditie. Het biedt een eenvoudige en vertrouwde lezing aan de toeschouwers. De moderniteit wordt voornamelijk toegeschreven aan de gevelbekleding, in het bijzonder de Art Nouveau bloemdecoratie met gemakkelijk herkenbare plantenmotieven. De vlakke tegels versterken de schijnbare stevigheid van de muur, terwijl de bloemmotieven een decoratieve toets toevoegen. Het zandsteen, met zijn textuur en nuances, verenigt het geheel, maar blijft een louter detail. Elk onderdeel van het gebouw is goed op zijn plaats, met een decoratie die de openingen benadrukt. Klein en Müller zijn duidelijk beïnvloed door Hector Guimard's Castel Béranger uit 1899 en bieden een interpretatie die zowel modern is qua materialen als geruststellend qua stijl.
Bij nadere inspectie raak je gefascineerd door het ijzerwerk op de toegangspoort, de keramische tegels in de vestibule en natuurlijk het alomtegenwoordige en symbolische distelmotief.
Dus als je de volgende keer door het 16e arrondissement wandelt, neem dan even de tijd om dit gebouw, dat sinds 1986 op de monumentenlijst staat, te bewonderen. Het is een reis terug naar een tijd waarin kunst en architectuur in perfecte harmonie samenwerkten.
Plaats
Gebouw Les Chardons - Charles Klein
8 Rue Claude Chahu
75116 Paris 16
prijzen
Vrij
Aanbevolen leeftijd
Voor iedereen
