Wist je dat? In het hart van het 1e arrondissement van Parijs, tussen de Rue Jean-Jacques Rousseau en de Rue Croix-des-Petits-Champs, heeft de Rue du Pélican een intrigerende naam. Dit discrete steegje van slechts 62 meter, vlakbij het Ministerie van Cultuur, verbergt een verleden dat veel minder wijs is dan de huidige naam doet vermoeden. Oorspronkelijk had deze straat een veel suggestievere naam: rue du Poil-au-Con, een naam die teruggaat tot de 14e eeuw.
Deze ruwe naam weerspiegelt de oorspronkelijke functie van deze doorgang, die zich aan de rand van de door Philippe Auguste gebouwde vestingmuren bevond. Onder het bewind van Saint-Louis werd prostitutie hier getolereerd en veel vrouwen boden hun diensten aan. Deze context gaf aanleiding tot de schunnige naam die de straat eeuwenlang droeg. Een taalkundige studie suggereert dat "poiler" vroeger "schillen" betekende, wat de slangdimensie van de naam versterkt.
In 1792, op het hoogtepunt van de Franse Revolutie, werd de rue du Poil-au-Con omgedoopt tot rue Purgée, nadat de prostituees waren verdreven. Deze poging om de toponymie te moraliseren duurde slechts een paar jaar. In 1800 werd ze omgedoopt tot "rue de la Barrière-des-Sergents ", als verwijzing naar een naburige barrière in de rue Saint-Honoré. Pas in 1806 werd het officieel "rue du Pélican ", een bescheiden vervorming van de oorspronkelijke naam. Aangezien er nooit een vogel in verband is gebracht met deze straat, lijkt de hypothese van een fonetische transformatie om mensen het verleden te doen vergeten het meest waarschijnlijk.
De schrijver Louis-Ferdinand Céline zinspeelde hierop in Guignol's Band, toen een personage zei: "Ik ben niet de Pelikaan ". Het was een indirecte manier om te herinneren aan de rijke geschiedenis van deze straat, die nu door de meeste voorbijgangers vergeten is. De naamsverandering illustreert een lang gekoesterde wens om bepaalde sporen van de sociale geschiedenis van Parijs uit te wissen.
Deze pagina kan elementen bevatten die met AI zijn ondersteund, meer informatie hier.
