Rose Royal: pokaz Romane Bohringer w Studio des Champs Elysées

Wchodzi do baru z bronią w torebce i przeszłością, która ciąży jej na sercu... Na scenie w Studio des Champs-Élysées Anne Charrier użycza swojego głosu i obecności w Rose Royal, swobodnej adaptacji opowiadania Nicolasa Mathieu, od 12 września 2025 roku. Wyreżyserowany przez Romane Bohringer spektakl oddaje głos mocnym słowom autora, ucieleśnionym w monologu wypełnionym ciszą, zawieszonymi gestami i zwierzeniami. Ta teatralna partytura opiera się na stonowanej strukturze, z lektoremÉrica Caravaca, scenografią Rozenn Le Gloahec i inscenizacją zaprojektowaną tak, aby odzwierciedlać intymność tekstu.

Solowy występAnne Charrier jest owocem ścisłej współpracy z Romane Bohringer, która opisuje tę przygodę jako wspólną podróż, przepełnioną delikatnością i szczerością. Muzyka Benoît Delacoudre'a, choreografia Gladys Gambie i projekt oświetlenia Thibault Vincent dopełniają ten celowo uporządkowany obraz, skupiony na bezpośrednich, czasem nagłych, często głęboko poruszających słowach kobiet.

Rose Royal : le spectacle de Romane Bohringer au Studio des Champs Elysées — ©François Fonty

Kobieta, bar, broń

Rose ma pięćdziesiąt lat. Jest piękna, wie o co w życiu chodzi, a przede wszystkim nie ma już na co czekać. W torebce ma rewolwer. To jej ochrona, jej sposób na powiedzenie, że nie pozwoli, by cokolwiek jej się stało. Wieczorami pije w Royal, barze jak każdy inny. A potem szok. Huk na ulicy. Drzwi się otwierają. Wchodzi mężczyzna. Jest ranny, nie może mówić, ma krew na koszuli. Ma piękne dłonie. Ma na imię Luc.

Ten niemal filmowy punkt wyjścia otwiera opowieść o banalności i napięciu, w której spotkanie wywraca do góry nogami trajektorię jednej kobiety. Za pośrednictwem Rose spektakl przywołuje całe pokolenie: tych, którzy dorastali z obietnicą emancypacji, ale zderzyli się z brutalnością rzeczywistości. Tekst skupia się na szczegółach, odczuciach i wahaniach, stopniowo odsłaniając kontury intymności w oporze.

Głos wolnych i trzeźwo myślących kobiet

Rose Royal spodoba się tym, którzy kochają wewnętrzne portrety, krótkie, intensywne historie, w których liczy się każde słowo. Spektakl prawdopodobnie spodoba się publiczności wrażliwej na tematy kobiece, kwestie emancypacji, samotności, pożądania i przetrwania. Widzowie ciekawi teatru literackiego, w którym tekst zajmuje centralne miejsce, znajdą stonowaną, skoncentrowaną formę, niemal minimalistyczną w swojej inscenizacji.

Z drugiej strony, nie jest to spektakl dla tych, którzy szukają spektakularnego teatru z mnóstwem dialogów i postaci. Brak postaci drugoplanowych, introspektywny rytm i oszczędność środków scenicznych mogą zmylić fanów komedii lub chóralnych narracji. Rose Royal to zanurzenie się w ucieleśniony, frontalny, asertywny monolog.

Spójna ścieżka artystyczna

Anne Charrier, która współtworzyła tekst z Gaborem Rassovem, powraca do bardziej intymnej formy teatru po nawigacji między telewizją, filmem i sceną, od Maison Close do Berlin Berlin, przez Le Canard à l'orange i En attendant Bojangles. Tutaj broni osobistego projektu, dojrzewającego z czasem, napędzanego silnym pragnieniem interpretacji. Dla niej Rose jest czymś więcej niż postacią: jest zwierciadłem pokolenia, wewnętrznej walki, czasem brutalnej jasności.

Romane Bohringer, reżyserka spektaklu, podąża jej artystycznymi śladami. Po zapoznaniu się z pisarstwem filmowym z L'Amour Flou, powraca do teatru, aby towarzyszyć kobiecemu głosowi, który, jak mówi, chce przekazać ze "szczerością, prostotą i człowieczeństwem ". Jej wybór opowiadania Nicolasa Mathieu, zdobywcy Nagrody Goncourtów w 2018 roku za Ich dzieci po nich, jest zakorzeniony w teatrze rzeczywistości, w którym osobiste historie odzwierciedlają zbiorowe niepowodzenia.

Kobieta, historia, zawieszona chwila

Rose Royal zanurza nas w życiu kobiety na skraju zmian, między stłumioną wściekłością a pragnieniem przywiązania. W tej zamkniętej przestrzeni psychologicznej wszystko wydaje się być zarówno trzymane razem, jak i gotowe do eksplozji. Tekst Nicolasa Mathieu, wiernie i swobodnie zaadaptowany na potrzeby sceny, staje się surowcem dla teatru słów, uczuć i intymności. Prowadzony przez zaangażowanego wykonawcę i uważnego reżysera, spektakl jest jak zawieszona chwila, między jasnością a poezją.

Ta strona może zawierać elementy wspomagane przez SI, więcej informacji tutaj.