In de wijk Marais is de rue François-Miron een van de weinige straten in het centrum van Parijs die ondanks opeenvolgende stedelijke transformaties een middeleeuwse sfeer hebben behouden. Op nummer 11 en 13 springen twee vakwerkhuizen in het oog. Ze worden vaak"middeleeuwse huizen" genoemd, maar over hun precieze datering valt te twisten.
Sommige bronnen maken melding van structuren die al dateren uit het begin van de 16ᵉ eeuw en uit de 14ᵉ eeuw. Deze huizen worden traditioneel aangeduid met"à l'enseigne du Faucheur" voor nummer 11 en"à l'enseigne du Mouton" voor nummer 13, waarmee hetmiddeleeuwse gebruik van symbolische tekens in plaats van getallen herleeft.
De architectuur van de middeleeuwse huizen aan de Rue François-Miron, hoewel gedeeltelijk herbouwd in de 20ᵉ eeuw, blijft een zeldzaam voorbeeld vanvroege burgerwoningen in het centrum van Parijs. De twee huizen vallen op door hun zichtbare vakwerkstructuur, ook bekend als vakwerkarchitectuur, typerend voor Parijse gebouwen uit de 14ᵉ en 15ᵉ eeuwen, voordat de Haussmanniaanse stadsplanning en brandvoorschriften ze bijna geheel lieten verdwijnen.
Het constructieprincipe is gebaseerd op een massief houten geraamte, meestal eiken, waarop vullingen van leem, baksteen of gips worden aangebracht. Deze zichtbare structuur vormt zowel het skelet als de huid van het huis. Het vakwerk in de rue François-Miron bevat kruis- en ruitmotieven, die in die tijd vaak werden gebruikt, niet alleen vanwege hun stevigheid maar ook vanwege hun sierwaarde.
Een ander belangrijk kenmerk was de kroonlijst. Elke bovenste verdieping stak iets boven de vorige uit, waardoor er een overstek boven de straat ontstond. Deze techniek maakte het mogelijk om woonruimte te winnen zonder het grondoppervlak te vergroten, terwijl de onderste gevel beschermd werd tegen de regen. Een zichtbare projectie die de verticaliteit van de huizen accentueerde en bijdroeg aan de indruk van dichtheid die zo typisch is voor middeleeuws Parijs.
In de loop der tijd werden deze uitsteeksels geleidelijk verwijderd of verkleind, vooral als gevolg van Parijse verordeningen om de risico's van brand en instorting te beperken. We weten dat in 1607 een verordening een limiet stelde aan overstekken op de openbare weg, een van de redenen waaromde oorspronkelijke middeleeuwse structuren door de eeuwen heen werden aangepast.
Tijdens de restauratie in de jaren 1960 werd het vakwerk gerestaureerd en deels gereconstrueerd zodat het eruitziet als in de middeleeuwen. Het huidige kleurenschema van donker hout en licht pleisterwerk is echter meer een esthetische keuze dan een strikte historische reconstructie, aangezien middeleeuwse huizen in die tijd vaak in felle kleuren werden geschilderd.
Deze gebouwen dragen ook de sporen van verbouwingen, opeenvolgende renovaties en zelfsmoderne toevoegingen, het bewijs dat het geen bevroren relikwieën zijn maar levende getuigen van destadsgeschiedenis van Parijs.
Ongewone en mooie gebouwen om te ontdekken in Parijs
Waarom ontdekt u niet enkele van de mooiste gebouwen uit de Parijse architectuurgeschiedenis? Overal in de hoofdstad zijn bijzondere gevels te ontdekken. De redacteuren nodigen u uit voor een esthetische reis door het hart van de Lichtstad, van middeleeuwse pracht en praal tot Art Nouveau en hedendaagse durf, en onthullen een ongewoon Parijs dat soms onvermoed is. [Lees verder]
Ongewone en mooie gebouwen om te ontdekken in Parijs
