Król Słońce: kultowy musical na Dôme de Paris tej zimy 2025-2026 – zdjęcia i opinie

Słuchajcie, słuchajcie, panie i panowie - Król Słońce jest gotowy, aby odzyskać swój tron w 2025 roku w Dôme de Paris! Dwadzieścia lat po premierze, kultowy musical Kamela Ouali i Dove Attia, obecnie produkowany przez Décibels Productions, powróci do Paryża od 4 grudnia 2025 r. do 18 stycznia 2026 r., a następnie objedzie całe królestwo... a raczej całą Francję!

Od czasu koronacji w 2005 roku w Palais des Sports, to ekstrawaganckie widowisko, odtwarzające miłość i ambicje Ludwika XIV, olśniło ponad 1,6 miliona widzów podczas 380 występów we Francji, Szwajcarii i Belgii, według Chéri FM. Jego ponadczasowe hymny, od "Ętre à la hauteur" do "Je fais de toi mon essentiel", odcisnęły swoje piętno na całym pokoleniu, a przy okazji ukoronowały dwóch wielkich śpiewaków: Emmanuela Moire'a, imperialnego Króla Słońce, i Christophe'a Maé, niezapomnianego w roli zbuntowanego brata.

• Przeczytaj także
• Atrakcje tygodnia w Paryżu i regionie Île-de-France, od 8 do 14 grudnia 2025 r.

I dobra wiadomość dla wiernych dworu: Emmanuel Moire przywdziewa koronę Ludwika XIV! Wraz z nim Flo Malley (The Voice, Salut les Copains, Paradis Latin) zostaje księciem Beaufort, a Louis Delort (The Voice, 1789: Les Amants de la Bastille), jako brat króla, obiecuje trochę zamieszać na dworze.

Po stronie damskiej role kobiece dodają dworowi nieco więcej uroku: Lou (The Voice Kids, Molière le spectacle musical) jest Marie Mancini, Clara Poulet staje się Madame de Maintenon, Vanina gra Isabelle, córkę ludu, a Margaux Heller (The Voice, Flash Dance) zagra Madame de Montespan.

Ten powrót wpisuje się w tradycję wielkich wznowień, podążając śladami Dziesięciu przykazań i Notre-Dame de Paris, innych zabytków francuskiej komedii muzycznej. Kurtyna otwiera się na królewski powrót... Czy jesteś gotowy, aby ponownie zanurzyć się w legendzie?

Nasza recenzja:

Zapomnijcie o złotych wspomnieniach z 2005 roku… Le Roi Soleil w wersji 2025 wjeżdża na scenę Dôme de Paris z kompletnie odświeżonym podejściem, mocno nowoczesnym i momentami zaskakującym. Odejście od barokowych dekoracji – zamiast tego dominują ekrany 2D na każdym kroku, tworząc nową, wyrazistą scenografię. To odważny krok, który w pierwszej części nieco chłodzi atmosferę, sprawiając, że całość jest mniej immersyjna, niż się spodziewaliśmy. Jednak po przerwie technologia przejmuje stery: pałac w Wersalu rozbłyska światłami, przepych zostaje na nowo eksponowany, a spektakl zyskuje na rozmachu. Ta tendencja podzieli opinię widzów, ale twórcy śmiało realizują swoją wizję zaktualizowania tego klasycznego dzieła.

I ta nowoczesność nie kończy się na tym: nowa wersja oferuje znacznie więcej tekstu, więcej scen, więcej kontekstu – rozbudowaną historyjkę, która lepiej wyjaśnia fabułę i precyzyjniej oddaje jej istotę. Pod względem kostiumów, pastelowe kolory, zamiast złota i przepychu z dawnych czasów, są dość zaskakujące dla tak pełnego blasku panowania. Prosta, lecz spójna z artystyczną wizją spektaklu, choć może niektórych zaskoczyć miłośników bogactwa i luksusu.

Na scenie nowa grupa aktorów staje na wysokości zadania: Emmanuel Moire, centralna postać przedstawienia, wciąż przyciąga magnetyczną obecnością; Lou Jean, czyli Marie Mancini, olśniewa jasnym głosem i charyzmą; a Louis Delort z powodzeniem wciela się w rolę brata króla, zastępując Christophe’a Maé. Jeśli chodzi o muzykę, nie ma do czego się przyczepić: aranżacje pop-rockowe pozostały wierne wersji z 2005 roku i wciąż brzmią świeżo. Może zabraknąć muzyków na żywo – kiedyś towarzyszyli spektaklom na większą skalę – ale nie sposób zaprzeczyć ponadczasowości tych utworów. Niewielka liczba nowych piosenek, choć próbująca wzbogacić całość, nie wnosi wiele do narracji.

Tempo nie zwalnia ani na chwilę: brak ciszy, szybkie przejścia między scenami, rap, breakdance i finał, który można określić mianem prawdziwej eksplozji emocji. Sporadyczne niedogodności są widoczne, np. interakcja z publicznością, która chwilowo przerywa immersję, albo niektóre fragmenty, które jeszcze nie do końca się wyjaśniły…

Podsumowując, wersja 2025 to odważne i mocne posunięcie: bardziej intensywne, bardziej klarowne, choć nieco nierówne, mniej emocjonalne niż oryginał, ale za to napędzane świeżą, współczesną energią. To nowe odczytanie, które odświeża i jednocześnie nie zapomina o dziedzictwie kultowego spektaklu.

Jedyne zastrzeżenie – i to w samej sali – to zmienna widoczność w zależności od miejsca. (Dla przykładu, my byliśmy w Czerwonym Kwartale, rząd 10 na środku, i widoczność była mocno ograniczona). Dodatkowo, użycie smartfonów, choć dozwolone, czasami przerywało magiczny charakter występu, momentami tracimy odczucie magicznej atmosfery.

Ten test został przeprowadzony w ramach zaproszenia zawodowego. Jeśli Twoje doświadczenia różnią się od naszych, prosimy o informację.