Po filmie „Past Lives” Celine Song powraca z amerykańską komedią romantyczną „Materialists” z Dakotą Johnson, Pedro Pascalem i Chrisem Evansem w rolach głównych. Film trafi do kin 2 lipca 2025 r., a od 30 października 2025 r. będzie dostępny w serwisach VOD. „Materialists” eksploruje napięcie między materialnym komfortem a prawdziwą miłością w wyrafinowanym i rozczarowanym Nowym Jorku.
Wyreżyserowany przez Celine Song film fabularny opowiada o młodej kobiecie rozdartej między wygodnym życiem z zamożnym mężczyzną a niestałą namiętnością dawnego kochanka bez grosza przy duszy. To nowoczesna wariacja na temat poszukiwania szczęścia w miłości w erze kapitalizmu emocjonalnego.
Zobacz pierwsze zdjęcia w oficjalnym zwiastunie:
W tej współczesnej komedii romantycznej Lucy Mason (Dakota Johnson), nowojorska swatka, doskonale radzi sobie z historiami miłosnymi innych, ale nie potrafi uporać się z własną. Jej codzienne życie toczy się między Harrym Castillo (Pedro Pascal), bogatym i przystojnym finansistą, a Johnem Finchem (Chris Evans), byłym partnerem, który jest bardziej szczery, ale niestabilny. Ten trójkąt miłosny odzwierciedla wewnętrzny konflikt pokolenia między romantycznym ideałem a materialnym bezpieczeństwem.
Materialists
Film | 2025 | 1 godz. 50 min.
Premiera VOD 30 października 2025 r.
Premiera kinowa 2 lipca 2025 r.
Oryginalny tytuł: Materialists
Kraj: Stany Zjednoczone
Streszczenie: Kobieta wdaje się w romans z bogatym mężczyzną, ale nadal darzy uczuciem ubogiego aktora-kelnera.
Wyreżyserowany i napisany przez Celine Song film Materialists (2025) wpisuje się w nurt współczesnej komedii romantycznej, ale ma bardziej dorosłe, krytyczne i eleganckie ambicje. W filmie, w którym występują Dakota Johnson, Pedro Pascal i Chris Evans, zgłębiono mechanikę uczuć w erze kapitalizmu emocjonalnego i z ironią poddano analizie sposób, w jaki miłość jest przedmiotem negocjacji w uprzywilejowanych kręgach Nowego Jorku. Obietnica tak samo kusząca, jak i ryzykowna, zrealizowana w scenografii, ale hamowana przez pewną emocjonalną chłód.
Fabuła opowiada o Lucy Mason (Dakota Johnson), błyskotliwej i zdystansowanej nowojorskiej swatce, która wydaje się lepiej rozumieć miłość w życiu innych niż w swoim własnym. W centrum tej opowieści znajdują się Harry Castillo (Pedro Pascal), charyzmatyczny i wyrafinowany finansista, oraz John Finch (Chris Evans), jego były partner, aktor bez stałego zajęcia, który w przeciwieństwie do swojego bogatego rywala cechuje się rozbrajającą szczerością. Tak powstały trójkąt miłosny rozwija się w linearnej narracji przerywanej retrospekcjami, symbolicznymi skrótami ich przeszłego rozstania, w którym miłość upada w obliczu niepewności.
Dynamika narracji przeplata sceny swatania z ostrymi dialogami z bardziej kontemplacyjnymi momentami samotności. Powolne, niemal teatralne tempo ma być introspektywne, dalekie od nerwowego tempa klasycznych rom-comów. Ten formalny wybór podsyca krytyczną intencję filmu, który wnikliwie przygląda się redukcji relacji do wartości pieniężnych: dochodu, statusu, wielkości, majątku. Jednak ta satyra na "sentymentalny kapitalizm" z trudem utrzymuje się w czasie, czasami zanikając za zbyt mądrą strukturą, która wbrew sobie reaktywuje konwencje gatunku.
Wątek dotyczący klientki, która została napadnięta, mógłby zakotwiczyć film w bardziej palącej kwestii feministycznej. Niestety, potraktowanie tej kwestii w filmie jest zbyt nagłe i instrumentalne, nigdy nie wykraczając poza ilustracyjną funkcję narracyjną. Ten brak emocjonalnego zakotwiczenia znajduje również odzwierciedlenie w trajektoriach głównych bohaterów.
Autor zdjęćShabier Kirchner nadaje tej historii szlachetną estetykę: Nowy Jork sfilmowany jak luksusowy plan filmowy, skąpany w złotym świetle, zaludniony nienagannymi kostiumami i uporządkowanymi przestrzeniami. Muzyka Daniela Pembertona podkreśla to wizualne wyrafinowanie nutami, które są zarówno subtelne, jak i dramatyczne, obejmując wewnętrzną dwuznaczność Lucy, nigdy jej nie przytłaczając.
Dakota Johnson zapewnia pełną napięcia, mistrzowską grę, podobnie jak jej postać: lodowata, zdystansowana, niemal kliniczna w sposobie, w jaki kocha. Jej portret jest przekonujący, ale przyczynia się do zasłony wyciszonych emocji, która otacza film. Pedro Pascal pokazuje swój zwykły urok, ale jego postać pozostaje raczej projekcją niż indywidualnością: fantazją o władzy i bezpieczeństwie. Jeśli chodzi o Chrisa Evansa, wnosi on pewną surową prawdę do roli Johna, ale walczy o stworzenie jakiegokolwiek wiarygodnego romantycznego napięcia ze swoimi dwoma partnerami. Jedynie Zoë Winters, w drugoplanowej roli, udaje się wprowadzić trochę szczerych emocji podczas trudnej sceny, która nadaje filmowi nieoczekiwany moment człowieczeństwa.
Ten brak chemii między członkami trójkąta miłosnego osłabia emocjonalne zakotwiczenie historii. Widz często pozostaje zdystansowany, jest bardziej obserwatorem społecznej demonstracji niż świadkiem sentymentalnego przewrotu. Nawet kluczowej retrospekcji, która ma skondensować pięć lat związku w jednej scenie, brakuje dramatyzmu. Rozstanie Lucy i Johna, motywowane ich dawną biedą, jest nakreślone tak sucho, że traci swoją symboliczną moc.
Ostatecznie Materialists spodoba się widzom lubiącym inteligentne i estetyczne romanse, potrafiącym odczytać między wierszami społeczny komentarz na temat miłości, płci i klasy społecznej. Ci, którzy cenią sobie współczesną, refleksyjną fikcję, dopracowane dialogi i elegancką atmosferę, znajdą w nim coś dla siebie. Z drugiej strony miłośnicy surowych emocji, namiętnego napięcia lub ciepłych opowieści mogą pozostać niezadowoleni. Film zawiera wiele przemyśleń, dobrze się ogląda, ale nie zawsze pozwala poczuć to, co przedstawia.
Aby dowiedzieć się więcej, zapoznaj się również z naszą selekcją premier VOD w październiku, naszym przewodnikiem po premierach na wszystkich platformach oraz codzienną selekcją „Co dziś obejrzeć w streamingu”.
